315
hooron, dat ze zich zoodoende zeer goed met die bijeenkomsten kun
nen vereenigon. Voor velen onzer is het ook niet kwaad, zoo nu en
dan eens in tegenwoordigheid van andere collega's en chefs een on
derwerp te bespreken, of een opinie te verdedigen. Wij kennen we^
allen praten, maar nog niet allen spreken en dit is toch ook
niet overbodig. In een garnizoen met een beperkt aantal officieren
verliest dit motief echter weldra alle waarde en zonder bibliotheek
zal het diertje weldra lijden aan bloedarmoede.
Dan echter ontstaan de meer intieme bijeenkomsten van een klein
aantal officieren, die elkaar dagelijks spreken, en daar is de plaats,
waar zich de gelegenheid opent, om van gedachten te wisselen over on
derwerpen uit militaire tijdschriften, zooals b. v. over het opstel van
Lochman v. B. Geen „schrijverij" moet er echter bijkomen en ze
ker nooit van die „schriftelijk uitgewerkte vraagstukken voor den
inspecteur."
De opmerkingen van Schr. over den afstand, waarop gevuurd mag
worden, zijn door de algemeenheid niet duidelijk.
De Europeesche tactiek wil weinig vuur bij den aanvalmen meent
echter toch algemeen, dat het vuur reeds op 500 M. geopend zal
moeten worden. Deze afstand zal in Indië wel altijd kleiner moeten
zijn, daar het terrein meestal te bedekt iskort voor de beslissing is
het echter de muziek der attaque.
In den terugtocht zal het echter dikwijls noodig zijn, om den uit
zijnen kampong vurenden vijand te beletten, gewonden bij ons te ma
ken, iets wat zich door zijn eigenaardig in de lucht schieten soms
al op vrij groote afstanden voordoet. Zonder dat ik nu wil beweren,
dat het verstandig is, op die heel of half matte kogels te antwoor
den, zal men toch dikwijls ook boven den reglementairen afstand van
600 Ind. passen een woordje op zijn pas kunnen meespreken en door
een bundel van een of twee salvo's soms voorkomendat men ge
wonden krijgt door toevallige treffers.
In het algemeen behoort het m. i. tot de competentie van do offi
cieren, die bij eene excursie tijdelijk gedetacheerd zijn, om te beoor-
deelen, of ze al dan niet zullen vuren, en dat wel zonder verdere of
Bijeenkomsten op een post in Atjeh, waar de troep soms twee maal daags [zooals
het mij pas woorkwam] uitrukt, zullen echter nooit „pakken!"