507
kan het niet gebeteren, dat hij op eene zooveel voordeeliger wijze
dan zij, die na hem kwamen, is behandeld.
Wat de wijze van dagelijkscheu omgang van officieren onderling
betreft, daaromtrent hebben wij eene andere beschouwing als Verum
Pkoloquar.
"Volgens hem behoort de le Luitenant den afstand met zijnen
jongeren kameraad de jeugdige 2e Luitenant wordt bedoeld niet
grooter te maken dan noodig is.
Zeer goed! zeggen wij hem na.
Maaris in de meeste gevallen niet het euvel
aan de andere zijde te vinden, dat namelijk de oude le Luitenant te
familiaar met den jongen 2en Luitenant verkeert en alleen daarom
de laatste wel wat spoedig er toe overgaat, om den ouden len Luite
nant geheel als zijn gelijke te beschouwen?
Vaak hoort men de door Meeste r-C o r n e 1 i s en B r e d a kersversch
afgeleverde officieren, in acht dagen tijds na hunne komst in het eerste
garnizoen, met oude luitenants praten, alsof zij sedert jaren intieme
kennissen waren geweest.
In zoodanig geval nu kan men er van verzekerd zijn, dat van de
10 keeren 9 maal de schuld bij de oudere luitenants te vinden is.
Toen Schrijver dezes tot 2en Luitenant werd benoemd, kwam het
niet in zijn brein op, om menschen, die sedert tien jaar den officiers
rang bekleedden, te tutoyeeren.
Wij gebruiken dit woord „tutoyeeren", in navolging van Verum
Proloquar, al wenschen wij ook niet zoodanige waarde daaraan toe
te kennen, dat eene vriendschappelijke, doch tevens beleefde omgang
tusschen twee in jaren verschillende personen zonder „tutoiement"
niet mogelijk zoude zijn.
Wat ten slotte het „zoogenaamde" kwaadspreken betreft, leed
doet het ons te verklaren, dat die ondeugd (zooals wij die verstaan)
een vijftiental jaren geleden, toen er nog geen Atjeh-quaestie en booze
generaals waren, in het Indisch officierskorps even welig tierde als
thansmogelijk nog wel iets erger.
