458
Zoo deed b. v. de jaloersche minnenijd, aan de Spanjaarden eigen,
het duel onder hen in menigvuldige, dikwerf gemeene, nachtelijke
vechtpartijen ontaarden en had de listige wraakzucht van den Ita-
liaanschen landaard ten gevolge, dat het duel in Italië niet zelden
met „moord" kon worden gelijkgesteld. In de Duitsche staten
vond het tweegevecht over het algemeen plaats, minder uit grillige
modezucht of lichtzinnigheid, dan wel als een ernstig gevolg van
wezenlijke of vermeende belecdiging.
In Rusland kwam van Catharina II eene Wet tot stand, die zeer
veel goeds bevatte en door alle schrijvers als de beste van dien tijd
is aangemerkt geworden. Deze wet, die het kwaad tegenging en tevens
aan al de eischen der Eer voldeed, was van den navolgenden inhoud
„Ieder, die tegenwoordig was bij eenigen twist tusschen militairen,
moest daarvan kennis geven aan den gouverneur der stad of aan den
kolonel van het regiment. Onmiddellijk werd er alsdan een raad
verzameld, de twistenden kwamen voor en men hoorde de getuigen.
Bij geringe zaken werd er gelast, dat men zich moest verzoenen:
men gaf zijn woord van eer, dat het daarbij zoude blijven en alles
was vergeten. Bij ernstige beleedigingen evenwel of wanneer men
tot dadelijkheden was overgegaan, werd het tweegevecht bevolen.
De troepen van het garnizoen verzamelden zich en vormden een
carré.
De strijders werden binnen hetzelve gebracht en een heraut gaf
hun te kennen, dat zij thans vechten mochten, doch dat een hunner
op de plaats moest blijven. Was een der kampioenen gekwetst,
zonder dat de dood er op volgde, zoo werd het gevecht onmiddellijk
na zijn herstel hervat, totdat een der partijen den geest gaf."
Terwijl volgens de Zweedsche Wetten het duel gestraft werd met
den dood van hem, die overleefde, dan wel met twee jaren gevan
genis te water en te broodbenevens 1000 kroonen boete, ingeval
geen van beiden verslagen was geworden, begon langzamerhand in
Engeland naar vaste regels kunstmatig het bolcsenbeoefend te
worden; eene vechtwijze, welke daar te lande nog thans van
kracht is.
Ook in ons vaderland hadden de in den loop der 17e eeuw ge
ordonneerde strenge plakkaten de vechtziekte in lateren tijd niet ge-
