EENE WEDERLEGGING.
Mieux vaut tard que jamais"was de gedachte die bij ons op
kwam bij de lezing van Mati PanarVs opstel naar aanleiding van ons
„da Capoin de Februari aflevering van het I. M. T. geschreven. Qui
facet-consentire vicliturd. i. wie zwijgt wordt geacht toe te stem
men, is wel is waar eene stelling die aan eenige bedenking onder
hevig is, doch waar spreken plichtmatig was, kan het zwijgen niet
zonder grond voor toestemmen worden aangemeikt; evenwel is zulks
ook niet het. geval met Mati Panari, die ons thans weder het bewijs
levert, hoe verkeerd het is op theorieën te bouwen.
Het spijt ons dat Mati Panari, nadat wij breedvoerig onze meening
hebben geuit en herhaald nog te vergeefs zoekende is naar de ivettelijke
bewijsgronden, die voor onze meening pleiten. Eene herlezing zij
derhalve aanbevolen.
Slechts op enkele punten van de bestrijding wenschen wij even
terug te komen.
Wanneer wij artikel 210 C. W. nalezen, dan verklaart dat artikel
dat het actueel geldende gewone rechtwat de bewijsleer betreft, ook
door den militairen rechter moet worden opgevolgd, waarmede bedoeld
worden de voorschriften, vervat in den twintigsten titel (art. 370—
388) van het Wetboek van Strafvordering.
Zoude buiten die bepalingen het gemelde wetboek van strafvorde
ring, op de militaire rechtspleging van geen invloed en beteekenis zijn?
De gevestigde Jurisprudentie van het Hoog Militair Gerechtshof
in N. I. denkt er anders over. Immers bij eenige ons bekende ar
resten heeft gemeld Opperrechterlijk College o. a. ook art. 12 van
het W. v. S. toegepast bij de beantwoording der vraag, welke Krijgs
raad wordt gesaissiseerd kennis te moeten nemen van feiten in geval
van gelijktijdige bemoeiing van onderscheidene krijgsraden.
