1287
zoenen en de voor de bezetting en verdediging van de grens benoodigde
troepen in rekening brengtdan zal het duidelijk zijn dat de krachten,
welke door het aannemen eener afwachtende houding beschikbaar komen
van zoo weinig beteekenis zijn, dat zij slechts kunnen dienen, om ons
militair onvermogen en gebrek aan hulpmiddelen duidelijk aan het licht
te brengen. Met grond mag worden betwijfeld, of het gebruik dat men
er elders van maken wil, zal opwegen tegen het dalen in de achting van
alle andere naties, wat ongetwijfeld volgen zal, indien wij uit Soedan
teruggaan. Het aannemen van een afwachtende houding zal ontegenzeg
lijk een onrustigen staat van zaken in Neder-Egypte in het leven roepen
terwijl op de grens een smeulende oorlogstoestand zal ontstaan. Ik zal
niet wagen te voorspellen, hoelang het duren zal, voordat de Mahdi
een ernstigen inval in Egypte zal ondernemen met een leger, geworven
in Kordofan, Soedan en de provincie Dongolawelke wij hem hebben
overgeleverd. Dit kan nog geruimen tijd misschien jaren, uitblijven. Maar
die beweging komt zeker. En wanneer het zoover isdan staan wij
voor een oorlog van dezelfde beteekenis als dien waarin wij nu gewikkeld
zijn.
Tot zoolang zullen wij op de grens een eindelooze reeks van kleine
gevechten te leveren hebben, vermoeiend en demoraliseer end voor ons leger,
ten koste van veel mensclienlevens en geld; terwijl wij niet onwaarschijnlijk
binnenlandsche onlusten te dempen zullen hebben en ten slotte een groot
leger aan de grens tegenover ons zullen hebben met het geheele land in
beroering, zoo niet in opstand, in den rug. Men moet vooral niet voor
bijzien, dat de beslissing omtrent het al of niet voortzetten van den oorlog
niet van ons afhangt, tenzij wij besluiten den valschen profeet ook in
Egypte vrij spel te laten. Wij zullen er nimmer in slagen, door het
aannemen eener afwachtende houding, de rust in hgt land te handhaven.
De Mahdi heeft herhaaldelijk verklaard, dat het zijn bepaald voornemen
is, Egypte zelf te veroveren, en zijn volgelingen voeren niet alleen oorlog,
om zich tevreden te stellen met het innemen van Khartoem en Berber,
maar met het stellige doel, om de ongeloovigen in zee te jagen.
Is de leer van den Mahdi (Mahdi-isno Mahdidom) eenmaal in
Egypte doorgedrongen, dan zal de dood van Mohamed Ahmed in dat alles
geen noemenswaardige verandering brengen.
Een ander, heilig man zal spoedig zijn plaats innemen. De tegen
woordige noch eenige, toekomstige Mahdi zal overwonnen worden door
het afslaan zijner aanvallen op Egypte. Worden zijn legers terugge
slagen, dan gaan zij terug in de woestijn, om eenige maanden daarna op-
