DE VERPLEGING VAN OFFICIEREN IN DE
MILITAIRE HOSPITALEN.
Dikwijl hoort men officieren, die reeds een of meermalen in een
militair hospitaal werden verpleegd, zeggen: „nu, levend krijgt men
mij niet meer in het hospitaal; die daar niet ziek is, moet er wel
ziek worden."
Waar komt toch die afkeer van de militaire hospitalen vandaan?
Wij zullen trachten eenige der daarvoor bestaande redenen op te
geven.
Vooraf een woord over het al of niet verplicht zijn om zich
in een hospitaal te doen opnemen. Voor zoover ons be
kend, is in geen reglement of bij geen enkele algemeene order aan
gegeven, in hoeverre de officier verplicht is zich in een hospitaal te
doen opnemen, en is ook nergens aangegeven tot op welke hoogte
hij recht heeft op vrije geneeskundige behandeling huiten het
hospitaal. Wel geeft het „reglement voor den militairen geneeskun
digen dienst" aan, in welke gevallen de mindere militairen in
de hospitalen moeten worden opgenomen tart. 55.), doch van offi
ciereu spreekt dat reglement niet. Alleen zegt art. 61 dat
de officieren en hunne familiën kosteloos door de officieren van ge
zondheid moeten behandeld worden. Toch ziet men, en wel
voornamelijk in de grootere garnizoenen, dat officieren, en meer be
paaldelijk luitenants, zonder vorm van proces naar het hospitaal wor
den gezonden, niettegenstaande ook deze officieren er dikwerf zeer
veel belang bij hebben om niet aldaar te worden verpleegd. Het is
daarbij opmerkelijk dat hoe hoogeren rang de zieke inneemt, hoe min
der noodzaak er schijnt, te bestaan tot opneming in een hospitaal.
Is het opnemen van een ongehuwd officier dikwijls in strijd
met diens persoonlijke inzichten en belangen, zooveel te meer is dat
het geval met gehuwde officieren. Is de op te nemen officier onge
huwd, dan wordt immer met de reden geschermd, dat zijne verple
ging in een hospitaal Yeel beter is dan hij daar buiten kan hebben,
