137 -
aan den zadel twee poetszakken, een mondzak en twee zakjes tot
berging van hoefijzers. Onder den zadel werd slechts eene vilten
schabrak gebruikt; de paardedeken bevond zich bij de bagage. Ge
middeld kan het gewicht, dat het paard der Inlandsche Cavalerie
in marschtenue te dragen heeft, op 225 E. t£ gesteld worden.
De harnacheinenten voor Bereden Infanterie moesten gedurende
den veldtocht gekocht of aangemaakt worden en waren ten dcelc
zeer primitief. Gaandeweg kwamen de Britsche manschappen allen
in bezit van bruikbare hoofdstellen, zadels zonder poetszakken en
vilten schabraks, doch de kwaliteit en duurzaamheid van een en
ander lieten nog veel te wenschen over. De hoofdstellen van de
ponies der Inlanders waren echter zeer gebrekkig en van allerlei
vorm, met en zonder, stangen, met dubbele en enkele trensen, enz.;
bij gebrek aan lederen zadels was bovendien eene soort van zadel
van dik linnen aangemaakt, dik genoeg opgevuld om zonder schabrak
te kuDnen worden gebruikt, maar weinig duurzaam. Het was voor
zien van twee linnen poetszakken, terwijl twee dekens en een vel water
proof zoo noodig achter den man konden worden vastgebonden, zoodat
b. v. bij escorte-diensten geen transportmiddelen vereischt werden.
Voor alle ponies der Bereden Infanterie werd een deken in den
bagagetrein medegevoerd.
Wat het dragen der wapens door de Cavalerie betreft, viel de
doelmatigheid der op blz. 134 beschreven inrichting, waarbij de
karabijn den ruiter in snelle gangen niet in het minst hinderde,
bijzonder in het oog. Yooral bij het rijden in moeiehjk terrein
brakeo door het vallen der paarden herhaaldelijk karabijnen in den
van den zadel afhangenden schoen. In goed terrein was deze schoen
echter zeer doelmatig, daar de karabijn in draf en galop noch voor
den ruiter, noch voor het paard hinderlijk was; ook bij de Madras-
Cavaierie werd dan ook de karabijn op marsch gewoonlijk in den
schoen gedragen.
Nuttig was ook de schoen ter linkerzijde van den zadel, waarin
de ruiter zeer gemakkelijk de sabel met scheede kon steken, hetgeen
steeds geschiedde, hetzij wanneer tot het gevecht te voet werd over
gegaan, hetzij de ruiter afsteeg, om het paard tijdelijk aan de hand
te leiden.
