230
de rangen voor hen dragen, op prijs. Het bewijs daarvan is te le
veren, en hiermede kom ik op het feit, dat ik, zooals ik zoo even
zeide, tot mijn groot genoegen kon constateeren. Volgens het Ko
loniaal Verslag waren er 1803 Europeanen, die zich konden reënga-
geeren; van dit aantal waren er niet minder dan 1289, of 71 i pet.
die zich opnieuw verbondende overige 28| pet. gingen heen en
kelen met paspoort, de meesten met pensioen. Dit feit alleen
bewijst voldoende dat de stemming onder onze Europeesche soldaten
niet te wenschen overlaat; indien zulks wei het geval was, zou al
thans de meerderheid wel, blij dat ze van hun verband ontslagen
waren, zijn heengegaan. Zeker kan er nog meer gedaan worden om
de dienstneming voor Indië aanlokkelijk te maken, maar ook deze
begrooting levert het bewijs, dat de Regeering daarvoor thans een
open oog heeft. En in ieder geval hebben wij thans reeds, onder
de Europeanen van het Indische legereen vrij laag sterftecijfer,
een laag ziektecijfer en eene buitengewoon gunstige verhouding der
reëngagem enten
„Deze feiten heb ik gemeend te moeten constateeren tegenover de
mijrfs inziens inderdaad onverantwoordelijke voorstellingen, welke in
de laatste jaren bij herhaling gegeven worden door personen die,
gaarne wil ik aannemen te goeder trouw, dwalen, omdat zij het ge
wicht hunner bezwaren niet kunnen doorgronden. In hun oog staat
gaan naar Indië gelijk met gaan naar Atjeh, en gaan naar Atjeh
gelijk met sterven aan beri-beri. Dat de sterfte aan Europeanen
en Afrikanen in geheel Indië in de laatste 14 jaren gemiddeld 836
per jaar, maar in de laatste jaren slechts ruim de helft (in 1884 378,
in 1885 449, in 1886 439) bedroeg, dat schijnt men niet te weten.
Ook wordt er de aandacht niet op gevestigd, dat bij voorbeeld in
1885 en 1886 niet minder dan 730 en 735 Europeesche militairen
gepensionneerd werden en dus, zonder te sterven of vroeger afge
keurd te worden, 12 of meer jaren in Indië hadden doorgebracht.
Na verder de noodzakelijkheid betoogd te hebben eener uitbrei
ding van het korps genietroepen, eindigde de heer Kielstra zijne
rede met eene dankbetuiging aan den Minister voor het ten behoeve
van het Indische leger verrichte.
De heer Rooseboom nam slechts kort aan het debat deel, om aan
