339
ook al mishagen ons die woorden eu die beteekenis nog zoo zeer.
Doch een geest van een wetdie niet in woorden is belichaamd, noch
uit de woorden der wet is op te sporen, kennen wij niet en mogen
wij niet kennen. Zeker, vaak heeft de wetgever geheel iets anders
bedoeld, dan hij in woorden heeft uitgedrukt en weergegeven, maar
de niet uitgedrukte bedoeling, de bedoeling die alleen kan worden
gevonden met voorbijzien van de letter der wet; de niet tot wet
verheven bedoeling is geen wet.
Elke audere rechtspraak welke niet steunt op het beginsel der
stride interpretatie eener strafwet, leidt tot onzekerheid en tot toe
passing van een zoogenaamd utiliteitsbeginsel in strijd met het rechts
beginsel.
W{j mogen aan de plechtige verzekering van den schrijver geens
zins twijfelen, dat het verhaal omtrent K. 's vonnis inderdaad een
historisch feit bevat, dat S. „persoonlijk heeft bijgewoond en door
hem zoo getrouw mogelijk is teruggegeven."
Moeten wij in hetgeen over het vonnis is verhaald en in schrift
gesteld eene verdienstelijke pennevrucht met veel literarisch talent
geschreven zien, welke wij niet zonder aandoening hebben gelezen,
als product van rechterlijke uitspraak, inhoudende zoovele grove juri
dische ketterijen, heeft het vonnis ons rechtsgevoel ten zeerste ont
stemd en pijnlijk aangedaan.
P., 30 November 1887.
Metis.
