392
de wederhelft ergens toevallig vond staan, dan zou hij zeker genezen zijn.
En wat een goed baantje voor zoo'n Plaatselijk Adjudant!
Maar bovendien, met de bij tarief toegestane ruimte en de bekende
toegevendheid van de N. I. S. kan men al aardig wat meenemen.
Toch zou 't mogelijk zijn den officier bij overplaatsing te helpen. Laat
hem kosteloos vendutie houden en stel hem tot een jaar na overplaatsing
vrij van belasting. Maar.dan alweer zoovele andere ambtenaren.
Om het voorschot nemen af te schaffen, heeft groote bezwaren. Bo
vendien 't is immers geene verplichting? 't Is eene geheel vrijwillige
daad. En 't is wel eens goed te liquideeren, als men wordt overge
plaatst. Ik vrees dat als het nemen van voorschot afgeschaft werd, het
deurwaardersbaantje beter zou worden.
Hoe menig huismoeder zou met de handen in 't haar zitten, als zij
geen voorschot aan de bedienden kon geven en deze daarom niet mee
gingen. Er zijn van die theorieën die zich, oppervlakkig beschouwd, heel
goed voordoen, maar voor de practijk onbruikbaar zijn.
Nog ééne opmerking.
Aan 't slot van zijn opstel zegt S. „laat ons hopen dat wij weer tot
den goeden ouden tijd terug zullen koeren."
Ook ik zeg dit; maar heb daarmee niet op het oog de formule onder
de reisdeclaraties.
Ik bedoel den tijd, toen in het officierskorps nog meer band bestond,
de ware kameraadschapniet die, zich uitende in het opdrinken van el-
kaars bier en wijn, doch in het verleenen van hulp. Toen ging op een
luit8, vendutie niet alles voor een appel en een ei weg; daar zorgden
de kameraden wel voorDan werd de dienst geregeld naar de vendu
tie en van den Bats. Comdt. af tot den jongsten Luit. was present en
ging met iets naar huis. Zoo herinner ik mij een majoor, die op elke
vendutie een klok kocht, zoodat hij zijn huis vol klokken had. Ons
luitenants gaf het wel eens aanleiding tot de gevolgtrekking, dat die ma'
joor daardoor zoo goed wist „hoe laat het was."
Op de buitenbezittingen vooral gingen de meubels gewoonlijk van hand
tot hand.
In vroegere jaren echter was een luitenant ingericht van 200 a ƒ300
tegenwoordig hoort men van 1000 en meer. Een piano, portières,
tafels met marmeren bladen. Ja, op zoo'n vendutie moet men veel verliezen
die meubels kunnen veelal niet van hand tot hand gaan.
Thans zien wij in kampementen gebeuren wat vroeger nooit plaats had,
nl. dat 2 officieren naast elkaar wonen en zelfs geen bezoek afleggen
