712
beide vizieren op gelijke afstanden toch wel dezelfde zijn.
Maar afgescheiden hiervan bomen de hier bedoelde gevallen zoo zeld
zaam voor dat het toch geen raison heeft, dit tegenover den gewonen
toestand van den soldaat in het gelid te stellen.
De verhouding van de gevallen, dat de enkele soldaat bij verrassing
met de klep op 't voetstuk zoude vuren, tot die, dat in het gevecht bij
salvo's vergeten wordt de klep op het voetstuk te plaatsen, zal wel gerust
als 1: 100 kunnen aangenomen worden; en wat zal nu van meer gewicht
zijndie enkele schoten (waarbij de man nog niet eens goed zal mikken)
of die honderde salvo's met een verkeerd vizier gelost?
Ik heb mij in mijn kort opstel niet bezig gehouden met de bijzondere
zienswijzen van vreemde schrijvers, die dikwijls ook nog veel van elkaar
verschillen, doch zekerlijk altijd op geheel andere toestanden en vecht-
wijze gebazeerd zijn.
Niet alle door die schrijvers verkondigde theorieën gaan ook voor ons
op. Het vuurgevecht in Europeesche oorlogen begint van weerskanten
op de verste afstanden, terwijl wij, nog afgescheiden van de eigenaardig
heden van het terrein, dat meestal vuren op groote'afstanden niet toelaat,
tegenover een vijand staan die niet, gelijk de Europeesche, verdragende
geweren en geschut heeft, en zich niet in zulke groote gesloten massa's
vertoont, weshalve wij ongehinderd eerst tot op korten afstand tot hem
kunnen naderen. Wij kunnen dus meestal het vizier van 250 M. onver
anderd laten, dat juist zulke groote waarde heeft, terwijl in Europa in
den regel begonnen wordt met de vizierklep in de hoogste standen en
dit dus later veranderd moet worden.
De geachte schrijver maakt ook melding van Duitsche, Fransche,
Belgische, Zweedsche en Italiaansche geweren, die alle een standvizier
van 200 M. hebben! Wel dan staan die vreemde schutters, wanneer
zij, op zich zeiven staande, vuren moeten ten achter bij de onzen,
want wij hebben een standvizier van slechts 150 M. en ik toonde reeds
aan, dat het niet moeielijk is te verkrijgen, dat de man dit vizier in die
uitzonderingsgevallen gereed heeftal heeft hij normaal de klep op
't voetstuk.
Een standvizier behoeft evenwel nog niet per se het normale vizier te
zijn. Het moest dit vroeger bij ons zijn, omdat het toen nagenoeg altijd,
ook in het gevecht, bij individueel zoowel als salvovuur, gebezigd werd,
doch niet alleen omdat de op zich zelf vurende man het wel eens noodig
heeft om op een knielenden of kruipenden vijand op 50 M. afstand te vuren.
Ook nog om andere redenen is het te veroordeelen, normaal de klep
