385
te voorzien dat tegenover de aanmatigingen van die zijde weldra naar
het zwaard gegrepen zou moeten worden. Kort daarop, in November
1858, werd dan ook tot eene expeditie derwaarts besloten. De
Indische Regeering weusehte het bevel daarover op te dragen aan
den generaal Van Swieten. Deze was echter van meening dat het
aanvoeren van partieele expeditiën buiten Java, niet de taak behoor
de te zijn van den Commandant van het Leger; met de door hem
voor die zienszijze aangevoerde motieven werd genoegen genomen eu
derhalve het bevel aan een ander generaal opgedragen, terwijl de
staatkundige leiding aan den Vice-president van den Raad van Indië,
als Gouvernements-commissaris, ten deel viel.
Generaal Van Swieten had derhalve bij deze expeditie, in de
krijgsgeschiedenis als de eerste Bonische bekend, alleen het gewone
aandeel dat den legeraanvoerder toekomt, dat der organisatie en
voorbereiding van de landmacht en der verzekering van de noodige
samenwerking met de zeemacht. De troepen verlieten in Januari
1859 Java, landden in de volgende maand bij Badjoa, versloegen de
Bonieren bij verschillende ontmoetingen en maakten zich van de
hoofdplaats des rijks meester. Was op die wijze het voornaamste
militaire object bereikt, het staatkundige doel der expeditie werd
daarentegen geheel gemist, daar niet alleen geene onderwerping,
maar zelfs geen zweem van eenige toenadering van de zijde der
Bonieren volgde. De hoogst ongunstige gezondheidstoestand, die
tevens intrad, had daarbij op de sterkte en het offensieve vermogen
der strijdkrachten een zeer nadeeligen invloed, zoodanig dat tot weder-
inscheping der grootendeels niet meer valide troepen werd besloten
met achterlating van een kleine bezetting in eene versterking aan de
kust te Badjoa, gepaard met eene blokkade door de Marine.
Terstond nadat voldoende was gebleken, dat de eerste Bonische
expeditie op deze wijze zonder resultaat bleef, werd door de Regee
ring tot de organisatie eener tweede besloten. Wederom wenschte
de Gouverneur-Generaal het bevel over deze expeditie aan generaal
Yan Swieten op te dragen en wederom voerde deze zijne bedenkingen
daartegen aan, maar thans nam de Regeering met zijne weigering
geen genoegen.
„Niemand" schreef hem de Landvoogd „is zeker meer bevoegd
