57S
fort had genomen. Een Engelsch legerkorps, in de nabijheid gelegerd,
verneemt dit en zendt eene brigade derwaarts, waarop de voorhoede
van den vijand eene verdedigende stelling inneemt, waarin zij de brigade
afwacht.
Dit algemeen denkbeeld is al dadelijk zeer onnatuurlijk. De inneming
van eene zoo geducht versterkte plaats als Portsmouth, waar bovendien
in oorlogstijd allicht een 25000 man in garnizoen zullen liggen, door een
vijandelijke macht, terwijl een Engelsch legerkorps in de nabijheid kalm
blijft toekijken, kan moeielijk gezegd worden binnen de grenzen der
mogelijkheid te liggen. Als een vijand in Engeland zou willen landen, zou
het sterke Portsmouth wel de laatste plaats zijn, die hij daarvoor zou uit
zoeken. Aangenomen echter dat hij dit toch doet, dan zou de landing
aldaar en het zoo spoedig nemen van het fort zulk eene kolossale over
macht vereischen, dat het niet aannemelijk is dat deze op de komst eener
enkele brigade eene verdedigende stelling zou innemen.
Is de onderstelling dus reeds vreemd, de uitvoering der manoeuvre was
nog heel wat erger.
De troepen, die de voorhoede der gelande macht voorstelden, beston
den uit:
5 bataljons infanterie,
1 eskadron cavalerie,
3 stukken geschut
onder generaal Stirling; hij bezette daarmede op last van hoogerhand
eene stelling van 1800 yards (1) in front. Ylak voor deze stelling lag
een groot park, bestaande uit dicht geboomte en struikgewas, dat een
ondoordringbaar scherm opleverde voor een aanvaller, die achter deze
gezichtsdekking geheel ongezien de stelling tot binnen 200 a 300 yards
kan naderen.
Dit geschiedde dan ook.
Kolonel French, die de aanvallende troepen, bestaande uit:
4 bataljons infanterie,
1 eskadron cavalerie,
3 stukken geschut,
commandeerde, leidde zijne aanvalscolonnes midden door het park en
zat generaal Stirlings bataljons plotseling op het lijf, hen beschietende
op 100 a 300 yards. Weldra ontstond er nu eene algemeene mêlee. Elke
geregelde beweging hield op. Cavalerie, infanterie en artillerie van beide
(1) 1 yard 0,914 meter.
