- 527 -
voorschrift blijkbaar veel meer het oog is gevestigd gehouden op een
krijg tegen Inlandsche benden, dan tegenover een georganiseerden
troep, die met een vuurtactiek zou optreden, als heden ten dage in
de legers der beschaafde natiën op nagenoeg gelijke wijze in hoofd
trekken gereglementeerd is en beoefend wordt, en het uit dien hoofde
bij sommigen bevreemding zal wekken, dat al wat hier over het
bundelvuur gezegd wordt, voornamelijk zijn toepassing zal moeten
vinden beneden den afstand van 700 M. 20 van het voorschrift
voor het gevecht), zoo kan men, ook zonder zich over die tactische
voorschriften uit te spreken, de paragrafen over het bundelvuur nemen
en beoordeelen, gelijk ze daar liggen. Dit is dan ook mijn plan.
Het voorschrift heeft voor haar verhandeling ook hier een ei°,eno-e-
maakte nomenclatuur, die ik even zal moeten aanstippen, omdat ik
haar voor het volgende niet kan ontberen.
In de eerste paragrafen motiveert het voorschrift de noodzakelijk
heid van een afzonderlijke behandeling van het bundelvuur en maakt
van de gelegenheid gebruik, door eene tegenstelling met andere vuur-
soorten, de beteekenis van de eerste te doen uitkomen.
„Zal het individueele schot", zegt 56, „in het algemeen slechts
„bij uitzondering voorkomen en als regel in den oorlog het vuren met
„n/deelingen ook op kleine afstanden worden toegepast, boven de
„350 M. wordt nimmer individueel geschoten en kan eene voldoende
„uitwerking alleen verkregen worden door uit een aantal geweren gelijk
tijdig °p hetzelfde doel te doen vuren enz.'' De uitzondering ter
zijde latende, is dus alle vuur in het gevecht gezamenlijk vuur.
Paragraaf 57 vervolgt nu, dat de uitkomsten van dat vuur naar
verhouding geringer zullen zijn dan die van het individueele schot,
en licht deze opmerking met de bekende argumenten toe. De volgende
paragraaf noemt trejferbundel de ineengevloeide spreidiugskegels
der in het vuur zijnde geweren, wanneer in een gezamenlijk optre
den op eenzelfde doel gemikt wordt. Omdat nu het voorschrift ver
der zwijgt over het andere en op kleine afstanden veelvuldig voor
komend „gezamenlijk schieten", waarbij niet op eenzelfde doel gericht
wordt, zoo blijkt hieruit, dat het maar een kwestie van een woord
is of men dit vuur een individueel afgegeven vuur noemt, zooals tot
nu toe, of wel een gezamenlijk vuur. Leest men in den aanhef„Zal
Dl. I, 1889. 34
O
