1035
„Beschuit neemt slechts zeer moeilijk en in geringe hoeveelheid
„de vloeistof op, waarin men het doopt; eerst 11a zeer langen tijd
„gelukt het, het te weeken, en is het eenmaal zoover, dan krijgt
„men nog maar een op deeg gelijkende massa.
„De tegenstand, dien het aan het opnemen van vloeistoffen biedt,
„veroorzaakt verschillende storingen in de spijsverteringsorganen. De
„afscheidingen der speekselklieren, het maagsap kunnen zelfs in zorg-
„vuldig gekauwd beschuit slechts moeilijk binnendringen, en het
„gevolg is een zeer onvolkomen vertering. Daarentegen bewerken
„de onverteerbare deelen door mechanische prikkeling een snellere
„beweging der verteringsorganen, hetgeen de opname der voedings
stoffen beperkt. Hieraan is dan ook bij langdurig gebruik van
„beschuit de dikwijls voorkomende dysenterie toe te schrijven".
Het beweerde omtrent de bereidingswijze van de beschuit voor
rekening van den uitvinder latende, van wien het te verwachten
is, dat hij de nadeelen er vau wel niet te smal zal uirmeten, zal
men zich bij nadenken wel grootendeels bij het aangehaalde kunnen
neerleggen. Althans onze ondervinding, zoowel bij de marine als op
Atjeh, komt in vele opzichten daarmede overeen.
Het is dan ook niet te verwonderen, dat men getracht heeft hierin
verbeteringen aan te brengen, doch zelfs deze worden door den
generaal Lewal veroordeeld, v. n.l. op grond daarvan „que le biscuit
„oblige l'armée a le consommer en temps de paix pour assurer le
„renouvellement des approvisionnements, prepares en vue de la guerre".
Dit bezwaar, bijna onoverkomelijk voor een militie-leger, dat bij
zijn oorlogsvoorraden op een troepenmacht moet rekenen, waarvan
de sterkte in vredestijd 1/5 minder bedraagt, blijft ook voor Indië
bestaan, al is het leger daar altijd op oorlogsformatie. Daarom
geldt ook voor ons leger geen andere dan de oplossing, die de
generaal aangeeft voor de Europeesche legers. Het voorschrift vervat
in de ministeriëele instructie van 11 Juni 1887, „en campagne le
„pain expédié aux troupes sera autant que possible biscuité ou demi
biscuité", wenscht hij uit te breiden. „Autant que possible n'est
pas une prescription, il doit l'être toujours".
Het „pain biscuité", wij zouden het dubbel gebakken, of gedroogd
brood kunnen noemen, blijft volgens den schrijver van 8 tot 20
