401
len behoeven of van waaruit men den beslissenden stoot wil toe
brengen."
Werkelijk wordt het geheele vraagstuk van de plaatsing der reserven
door deze beide omstandigheden beheerscht.
Geene besliste plaatsing achter een vleugel dus, als men den beslis
senden stoot wil toebrengen uit of verwacht op het midden, en
omgekeerd.
Maar behalve voor de beslissing moet meestal een deel der reserve
ook nog gebruikt worden voor de ondersteuning; zoo'n deel staat
dan alleen goed, als het zich zoo dicht mogelijk nabij den te onder
steunen troep bevindt.
Bijna altijd is dan ook eene onderverdeeling der reserve noodig.
Het overgroote deel komt dan op de plaats, die het gunstigst ligt
met het oog op de beslissing, de rest op de plaatsen, die het gun
stigst gelegen zijn met het oog op tijdige ondersteuning.
Waar die plaatsen zich bevinden doet verder niets ter zakeliggen
ze achter het midden dan moeten de afstanden maar worden vergroot
vallen ze op een vleugel dan is dit een groot voordeel.
Aangaande den vorm, waarin de reserven zich bewegen eD opstel
len, zijn de verschillende voorschriften het vrij wel eens.
Het liefst worden de reserven gesloten gehouden, doch op eene wijze
die gemakkelijke beweging of gemakkelijke dekking toelaatop open
terrein zijn breede, ondiepe opstellingen het verkieslijkst.
Moet nu de algemeene reserve uitsluitend ter beschikking blijven
van den algemeenen bevelhebber?
Het Russische voorschrift zegt van ja; zelfs geen deel der algemeene
reserve mag zonder bevel van den detachementscommaudant gebruikt
worden.
De overige voorschriften spreken in 't geheel niet over het gebrui
ken van de reserve door een ander; alleen de Oostenrijksche en
Italiaansche voorschriften kennen het recht van gebruik op eigen
verantwoordelijkheid toe aan de commandanten der bijzondere reser
ven van de vechtende troepen.
Het komt mij voor, dat het stellen van het Russische verbod bepaald
noodzakelijk is, en vooral wanneer men, zooals de Oostenrijksche en
Italiaansche voorschriften dit doen, het recht van gebruik der reserven
