153
Eerste Hoofdstuk.
Voor alles moet gij offeren en de goden bidden, dat zij U vergun
nen zóó te denken, te spreken en te handelen, dat gij uwe ambte
lijke stelling den goden het welgevalligst, en tegelijk uzelf, uwe
vrienden en den staat het meest gewenscht, het roemrijkst en het
voordeeligst moogt waarnemen.
Toonen zich de goden U genegen, zoo moet gij ruiters aanwer
ven, opdat het bij de wet bepaalde getal voltallig gehouden worde
en de bestaande ruiterij niet vermindere, want als geen nieuwe rui
ters worden aangeworven, zoo zal hun aantal steeds verminderen,
daar er natuurlijk wegens ouderdom dan wel om andere redenen
ruiters zijn die den dienst verlaten. Is nu de ruiterij voltallig, zoo
hebt gij verder er voor te zorgen dat de paarden behoorlijk gevoe
derd worden om vermoeienissen te kunnen uithouden, want die, welke
tegen die vermoeienissen niet bestand zijn, kunnen den vijand noch
inhalen noch ontloopen; en niet minder hebt gij er voor te zorgen,
dat zij geschikt voor den dienst zijn: want de ontembaren staan te
velde meer met den vijand dan met den vriend in bondgenootschap
(d.w.z. die doen meer kwaad dan goed). Ook die paarden moeten
worden weggedaan, die er van door gaan, zoodra ze bestegen zijn,
want zij richten dikwijls meer schade aan dan de vijanden. Even
zoo moet men aan de hoeven de noodige zorg besteden, opdat ze
ook op harden ruwen bodem kunnen gereden worden, want men
weet, dat ze daar, waar hen het gaan pijn doet, onbruikbaar zijn.
Wanneer de paarden in behoorlijken toestand verkeeren, dan moet
men de ruiters oefenen en hun het eerst leeren, dat ze op de
paarden kunnen springen, want velen hebben reeds daaraan hunne
redding te dankenevenals dat ze op allerlei terrein moeten kunnen
rijden, want ook de oorlogen worden dan in deze dan in die streek
gevoerd. Zoodra de ruiters een vasten zit hebben, moet men verder
er op letten, dat zooveel mogelijk van hen te paard de lans kunnen
werpen, en al datgene kunnen doen, waartoe een goed ruiter ver
plicht is.
Hierna moet men de ruiters en de paarden op zoodanige wijze
uitrusten, dat ze zelf het minst verwond kunnen worden, doch tevens
