229
onder den naam van geweer M. 1886/93. "Welke de verandering
is, valt moeielijk op te maken, doch schijnt daarop neer te komen, dat
in den afsluiter een kanaaltje is aangebracht, dat den vuurstraal bij
het scheuren der huls naar onderen afvoert en dus den schutter niet
kan verwonden.
De degenbajonet heeft eene verandering ondergaan, waardoor kling
en gevest beter verbonden zijn.
Het aan den loop gesoldeerde vizier is van twee ringen voorzien,
waardoor het losraken voorkomen wordt.
Proeven en mogelijke veranderingen schijnen op til te zijn wat
aangaat het overbrengen van het magazijn uit de voorlade in de
versterking en van vermindering van kaliber. In het kamp te
Chalons zijn proeven genomen met geweren van 6.5 mM. kaliber en
20 gr. patroongewicht. In 1893 is te Parijs een werk verschenen
van den kapitein I. de Honbrison„Les armes de petit calibre",
waarin deze zegt dat zij „de eenvoudigheid zelve zijn", en over
kleinere kalibers dan 6.5 mM. sprekende„Onze persoonlijke ervaring
heeft ons geleerd dat een vermindering van kaliber onder 6 mM. niet
wel mogelijk is. Met een wapen van dit kaliber zal men snelheden
van 800 M. kunnen krijgen en de banen tot 700 M. zullen geene
verheffingen hebben grooter dan manshoogte, zoodat wanneer men,
op den voet richtende tot op 700 M. een staanden man zal treffen.
De vraag „of men" naar grootere volmaking moet streven," is met
„ja en neen" te beantwoorden.
„Ja, wanneer men het salvovuur op zeer groote afstanden wil aan
hangen, want hoe dieper de gevaarlijke zonen zijn, des te meer kans
bestaat er het doel te treffen, namelijk op zulke afstanden, waarbij het
schatten der afstanden slechts bij benadering kan plaats hebben. Neen,
wanneer het de quaestie van individueel schieten geldt, want het oog
van den soldaat reikt niet ver genoeg en zijn zenuwgestel is er niet
op berekend om kalm genoeg te blijven om voldoende uitwerking
van het vuurwapen verder dan op 600 tot 700 M. te mogen verwachten."
In „L'avenir militaire" 1893 No. 1782,'21 April merkt een Criticus
op, dat in den oorlog met Dahomeh is gebleken, dat de projectielen
van het Lebelgeweer den aanstormenden vijand niet direct tot halt
houden noopten, daar de gewonden eerst nederstortten na den storm te
