57
aarde dao de eenvoudige lezing wel doet vermoeden, want ons kader,
laat staan de manschappen, heeft natuurlijk niet het geringste begrip
van trefkans en vuuruitwerking.
De eskadronscommandant vindt nu wel in de jaargangen'92 en'93
van het Militair Tijdschrift in de opstellen van den overste Rink en van
den majoor Yeeren een genoegzame leidraad, maar daar het schieten
bij de cavalerie niet tot die hoogte behoeft te worden opgevoerd als bij
de infanterie, zou een beknopt uittreksel met een schootstafel van onze
karabijn ons schiet voorschrift, zeer ten gerieve der cavalerie-officieren,
in waarde doen toenemen.
In den regel bepalen zich thans de gezamenlijke schietoefeningen
slechts tot doelen op één lijn geplaatst, waarbij dus tekst en uitleg al
zeer gemakkelijk zijn (al worden ze in den regel vergeten), maar
waarbij de werkelijkheid aan de eenvoudigheid wordt opgeofferd.
Nogmaals, men oefene niet meerdoch beter,
c en d. De pelotons- en eskadronsschool te paard. De hoofdstuk
ken daarin, welke over het gevecht te voet handelen, hebben in
verband met hetgeen ik over beter oefenen zeide, zeer zeker eene
algeheele verandering noodig.
Mijn voorschriften, geldig in 1895, vertellen mij nog hetzelfde als
die van 1883 en misschien nog wel van veel vroeger.
Mijn groote bedenking tegen deze hoofdstukken is, dat men van
het begin tot het eind, door een reeks van tactische fraaiigheden, min
of meer uit de oude doos, wordt geleid, welke zonder iets positiefs op
te leveren, den lezer tot de conclusie doen komen, dat eene aanval
lende cavalerie-afdeeling te voet „door terrein en omstandigheden met
sprongen voorwaarts naar het doel wordt geleid". Alles wordt geheel
overgelaten aan het initiatief der aanvoerders
De officieren hebben zich door hunne opleiding voldoende bekend
heid verschaft met den loop van een normaal aanvallend gevecht;
met ons kader is dat wat anders, zelfs niet de verplichting, b.v. van
groepscommandant in het vuur is aangegeven (ja, toch éénvzij geven
de richting aan bij het voorwaarts gaan!") Blijkbaar wordt dus hier
wel wat al te veel van het initiatief van het kader gevergd.
Het natuurlijk gevolg tevens is, dat elk eskadronscommandant het
gevecht te voet volgens eigen beginselen voert.
