258
„dezelfde wijze verrichtten, als zij het tijdens de manoeuvres gedaan
„hadden. De jongste soldaat, die den invloed van zijn opleidings-
„systeem had ondervonden, was, zoowel praktisch als theoretisch, beter
„met het oorlogsbedrijf bekeud dan dit in onze dagen in vredestijd in
„eenig Europeesch leger, zelfs het best geoefende, het geval is."
Hoe volmaakt zou met een dergelijke opleiding een leger als het
onze niet kunnen zijn, waar men steeds in de gelegenheid is om te
velde practische resultaten van het systeem aan de theorie te
toetsen
„Nadat hij tot de overtuiging was gekomeD, dat het om te overwinnen
„noodzakelijk is, om zoowel de verstandelijke, zedelijke als lichamelijke
„ontwikkeling van den soldaat te bevorderen, wist Suwarow zijn
„opvoedingssysteem volkomen daarmee in overeenstemming te bren-
„gen. De ontwikkeling van het bevattingsvermogen en in het
„bijzonder van de karaktervastheid; de verstomping van het instinct
„tot zelfbehoud voor zoover zulks bij een levend wezen mogelijk is;
„het bestendig inwerken op het verstand van den geringsten soldaat
„ten opzichte van een grondige kennis van het oorlogshand werk.
„Ziedaar het systeem van Suwarow in zijn eenvoudige en bevattelijke
verhevenheidYoor zijne soldaten leverde het gevecht niets onver
dachts meer op, omdat zij in vredestijd reeds onderworpen waren
„aan de zwaarste beproevingen, die in het gevecht kunnen geëischt
„worden. Is iemand door zijn opleiding zoo ver gebracht, dat niets
„hem meer verwondert of indruk op hem maakt en weet hij daar
enboven met juistheid, wat hij in zijn bescheiden werkkring te doen
„heeft, dan kan hij niet „overwonnen worden dan moet hij overwinnen?
Dragomirow onderscheidt in zijn werk opvoeding en africhting en
hij kent aan het eerste de grootste waarde toe, want „het succes
der africhting is afhankelijk van de opvoeding van den soldaat, d.w.z.
van de mate waarin hij doordrongen is van een gevoel van plichts
vervulling
Yolgens Dragomirow moet men in de eerste plaats hart en hoofd
van den soldaat goed gadeslaan en vormen.
„De tijd" schrijft Dragomirow „waarin men meende door
„de armen en de beenen op het hart en het hoofd van den soldaat
„te kunnen inwerken, is geheel voorbij en deze is daarom voorbij-
