INDISCHE TACTIEK.
De Militaire bespiegelingen''' van Senda, opgenomen in de 9de afle
vering van dit tijdschrift, brengen mij er toe om een en ander op
te merken omtrent de vraag, of de oorlogvoering zich in Indië
naar andere beginselen moet regelen, of er m. a. w. een „Indische
tactiek" bestaat.
Om al dadelijk het verwijt te ontgaan, dat ik die uitdrukking zou
bezigen als een Stopwoordtvaarmede de mond gesloten wordt van
1, hen, die bescheiden iets in het midden tvillen brengen over logica
en gezond verstand in de oorlog-en gevechtvoeringwil ik begin
nen met te zeggen, dat ik aan die uitdrukking als zoodanig niets
hecht. Gaarne wil ik verklaren, dat er m. i, geen Fransche, Duitsche,
Engelsche of Europeesche en evenmin een Indische taktiek en stra
tegie bestaat.
Maar wel bestaan er in Noorwegen, Nederland, Rusland, Zwitser
land, Egypte, Engelsch-Indië, Nederlandsch-Indië enz, enz. zeer
groote verschillen in de omstandigheden, waarmede een bevelhebber
rekening moet houden. Daaronder noem ik de karaktereigenschap
pen, levenswijze, gewoonten en gebruiken en wijze van bewapening
van den eigen troep en van den tegenstander, de gesteldheid van den
bodem, het klimaat, de plantengroei enz.
Dit alles beheerscht de wijze, waarop door den troep gemarcheerd,
gebivakkeerd en gestreden wordt, alsmede de wijze, waarop de ver
pleging moet geschieden. Werd deze zoo voor de hand liggende
waarheid in Indië algemeen ingezien en begrepen, dan zou ik op de
woorden van Senda niet verder ingaan, doch het is helaas anders.
Noch onze voorschriften en reglementen, noch zij, die geroepen zijn
om den troep op te leiden en daarmede te velde te trekken, houden
voldoende rekening met de omstandigheden, welke de wijze van
optreden beheerschen.
I
