BEZIGHEID VOOR DE RECONVALESCENTEN IN
DE INDISCHE HOSPITALEN.
In een der dagbladen las ik, dat Prof. F. Zimmer te Zehlensdorf
zich beijvert naar geschikte middelen van bezigheid in hospitalen te
zoeken. Dit geeft mij aanleiding na te gaan, hoe in onze Indische
militaire hospitalen, waar zich de invloed der verveling stellig ook in
ruime mate gevoelen doet, het doel te bereiken zou zijn.
Natuurlijk zijn het voornamelijk de herstellingsoorden, waar de be
hoefte aan bezigheid het meest gevoeld wordt en die in deze onze
aandacht dus ook het meest verdienen, want het spreekt wel van zelf, dat
bezigheden in den regel slechts door reconvalescenten verricht mogen
worden. Maar ook in de eigenlijke „hospitalen" worden lijders gevon
den, voor wie bezigheid nuttig en noodig is.
Welnu, op welke wijze wordt hierin voorzien? Noemen wij vol
ledigheidshalve allereerst in het kort de reeds bestaande midde
len op:
1°. Het verblijf in den tuin. Dat het verblijf in een smaakvol
aangelegden, ruimen tuin ter verdrijving der verveling van reconvales
centen krachtig kan bijdragen, lijdt wel geen twijfel. Meestal wordt
dit, o.m. ook om redenen van dienst, slechts in de vroege morgen
uren (67 '/a u>) 6D des namiddags van 56 u. veroorloofd op som
mige plaatsen is dit, o.a. omdat daar de noodige schaduw ontbreekt,
op andere uren van den dag niet wel mogelijk. Met het oog op de wen-
schelijkheid van een langer verblijf in den tuin overdag tot 11 u.—
onder omstandigheden natuurlijk, dat daarvan geene nadeelen voor de
gezondheid te vreezen zijn (op de koele bergplaatsen bijv.), verdieot
het derhalve alle aanbeveling de dienstregeling hierop te baseeren.
Het verblijf in de hospitaal-tuinen op latere uren van den dag behoort
mogelijk te worden gemaakt door den aanplant van schaduwgevende
hoornende verlichting van tuinJcoepels, enz.
