107
en was het vuur der Boeren-kanonnen tot zwijgen gebracht. Het
geschutvuur der laatsten had, hoewel juist gericht, weinig succes ge
had als gevolg van de minder goede kwaliteit der munitie.
Inmiddels was de Engelsche infanterie van het kamp opgerukt
naar de droge bedding eener 800 M. Oostelijk van Dundee gelegen
rivier en wachtte daarin het bevel af om zich op de vijandelijke
positie te werpen, waartoe Symons het bevel gaf, nadat 's vijands
vuurmonden het vuren hadden gestaakt. Zoo rukten het le King's
Royal Rifle, het l0 Royal Irish Fusiliers en het 26 Royal Dublin
Fusiliers naar den Talanaheuvel op, terwijl het 1" Leicester met de
67e batterij in het kamp achterbleven om een mogelijken aanval uit
't Koorden te kunnen keeren.
De taak voor de aanvallende infanterie weggelegd was niet licht.
Het kopje, dat bestormd moest worden, verhief zich ongeveer 250
M. boven den beganen grond, het terrein liep aanvankeljjk met flauwe
helling op, laag struikgewas bedekte hier de 2000 M. breede strook,
die doorloopen moest worden. Het laatste gedeelte van den weg naar
'c doel was bezaaid met rotsen, het doel eindelijk een zware rotsmassa
met nagenoeg loodrechte wanden.
Gesteund door het vuur der beide batterijen werd het begroeid
terreingedeelte doorloopen onder het werkzame vuur der Mausers,
dat al spoedig groote verliezen in de Engelsche gelederen bracht.
De generaal Symons spoorde de zjjnen met woord en daad aan doch
moest omstreeks 10 uur Y.M. het bevel aan generaal Yule overgeven,
wijl hij doodeljjk getroffen was. Het was ongeveer 12 uur toen de
Engelsche infanterie de open vlakte had bereikt en de hachelijkste
oogenblikken voor haar gekomen waren. Het geweervuur der Boeren
nam in hevigheid toe, vooral nadat de artillerie op had moeten hou
den met vuren. Het was een vreeselijke strijd, die eindigde met
den terugtocht der Boeren, echter niet dan nadat den aanvaller een
zwaar verlies was toegebracht.
Ten onrechte hebben de Eogelschen het terugtrekken der Boeren
een vlucht genoemd. Dit toch is allerminst het geval geweest. Voor
eerst is het geschut tijdig geretireerd en viel slechts één stuk den
Engelschen in handen, eenvoudig omdat het vernield, dus het mee
voeren niet waard was. Generaal Meijer oordeelde het beter keert
