SNELVUUR-BERGEATTERlJEtf.
Wanneer men het bergmaterieel der verschillende mogendheden
beschouwt, merkt men op, dat dit in verreweg de meeste rijken reeds
om en bij de 20 jaar oud is, en dat daar, waar de veldartillerie bij
de meeste reeds op een snelvuurkanon kan wijzen, bij de eerstge
noemde artilleriesoort hiervan nog geen sprake is. Slechts Spanje in
1895 door den nood gedrongen, nam een 4tal systemen berggeschut
in beproeving en zond die naar de Filippijnen en naar Cuba j het ver
lies dier koloniën is vermoedelijk de reden, dat nergens de resultaten
met die kanonnen verkregen, vermeld zijn. Ook Engeland bezigde
in den jongsten Soedan-oorlog een nieuw bergkanon en wel een
snelvurend. Hiervan zijn eenige gegevens te vinden. Overigens werd
tot voor korten tijd niet over berggeschut gesproken. Wat de reden
hiervan is? Mogelijk wel moet deze hierin gezocht worden, dat de
op militair gebied toonaangevende mogendheden, Duitschland en
Frankrijk, tegenover elkaar slechts veldartillerie bezigen en dus alleen
zorgdragen daarvan het beste te hebben, de overige legers meesle
pende. Dat evenwel het bestaande bergmaterieel niet meer aan alle
eischen voldoet, bewijst het feit, dat die mogendheden, die het be
hoefden, omgezien hebben naar een beter materieel. Eigenaardig is
het, hierbij op te merken, dat zoowel Spanje als Engeland een
nieuw materieel zochten, niettegenstaaude hunne tegenstanders in
Cuba en de Filippijnen zoowel als in den Soedan niet noemenswaard
van artillerie voorzien waren en zij dus niet gedwongen waren een
verbeterd systeem aan te nemen om op gelijke hoogte te blijven met
hun tegenstanders. Er waren dus andere oorzaken in het spel. Bij
den grooten vooruitgang der techniek die bij de veldartillerie het
rendement der vuurmonden aanzienlijk heeft doen stijgen moest
het ook mogelijk zijn, bij het vastgestelde maximum gewicht, aan
het bergkanon grootere ballistische eigenschappen te geven. Zou dit
