551
De wenschelijkheid van de richting langs de hoofdenlijn dei-
paarden blijkt uit de uitroepen, die men telkens bij het exercee.
ren hoort: „Terug die man op dien schimmel," „vooruit die bruine
in het 2de peloton" enz., waaruit ik afleid, dat de Eskadrons-
C®. de richting van zijn eskadron ook controleert uit de paar-
denhoofdenlijn. En dan is het dus noodzakelijk, dat de ruiter
dit middel ook kent.
Ten slotte acht ik het een dringende noodzakelijkheid bij
„richting en voeling" de toe te voegen
„Zoodra in afdeelingen van meer dan één peloton in front
wordt gereden, is de richting in elk peloton naar het midden
van dat peloton, gerekend langs de hoofdenlijn der paarden ter
wijl dan de Pelotons- Cten. verantwoordelijk zijn voor de richting
hunner pelotons onderling."
Uit 40 zou men toch kunnen opmaken, dat de richting dooi
de ruiters b.v. naar het midden van het eskadron genomen moest
worden, terwijl door toevoeging van bovenstaande alinea duide
lijk de toestand -wordt aangegeven als:
ieder op zichzelf gerichte pelotons, die door hunne Pelotons
Cten. in de „eskadrons richting" worden geleid. Eerst dan ook
is de Pelotons O. de ware „geleider van zijn peloton."
De laatste alinea van 40 luidt:
„Moet eenig troepengedeelte zich opstellen of opmarcheeren
in het verlengde van de frontlijn van een ander, dan wordt de
richting aanvankelijk op dit laatste genomen, totdat de opmarsch
is volbracht."
Ik zou haast zeggen „dat spreekt van zelf"!
Daarom kan deze alinea dan ook zeer goed gemist worden.
50 bespreekt de wending en zegt daarvan in de laatste ali
nea. „De wendingen kunnen in elke gewenschte richting ge
schieden". Indien men hiermede bedoelt grootte dan vind ik
dit juist. Vervanging van „richting" door „grootte" acht ik even
wel duidelijker en juister.
H. C. de Waal.
(Wordt vervolgd).
