32
„Wanneer de paarden in afdeelingen goed springen (b. v. 4
te gelijk op één gelid) worden ze geoefend afzonderlijk te
springen".
237 en volgende reglementeeren de gevechts-oefeningen en
zegt deze „Het onderricht zou echter onvolledig zijn, bijaldien
de ruiter verder niet degelijk werd geoefend om met eiken steek
of houw een bepaald punt te treffen".
Ik vind het principe zeer mooi; de wijze waarop de oefening
plaats heeft, vrij ongelukkig.
Het laten steken naar een kop op een paal en dan liefst da
delijk in galop lijkt mij een zoo moeielijke oefening, dat het den
ruiters ontmoedigt. Bovendien zijn zoowel in Europa als Indië
de paarden als de dood zoo bang voor een paal van 2 M. hoogte,
waaraan een houten kruis met vier koppen, die natuurlijk dik
wijls vallen.
In Frankrijk en Duitschland heeft men dan ook een toestel
vervaardigd, waarhij de ruiter op een leeren paard zit en voor
werpen zich om hem heen bewegen, moetende hij deze voor
werpen treffen. De Fransche en Duitsche illustraties van het
vorige jaar toonden afbeelding en beschrijving; de prijs was onge
veer f 250.
Waar ten slotte onder 4° wordt aangegeven: „Bij de uitvoe
ring van den renloop steken en houwen vooral ook naar den
grond doen verrichten" zoo verwijs ik naar het Fransche voor
schrift, dat aangeeft: „Aux grandes allures et h plus forte
raison dans la charge, le cavalier n'a pas a por ter le coup de pointe
il se contente de tenir solidement son sabre dans la direction
de l'adversaire, la pointe a hauteur de poitrine".
Dat reeds in 1871 het Duitsche reglement deze opvatting hul
digde blijkt uit de bekende gravure: „Attaque d'un convoi" van
den militairen schilder Edouard Detaille, waar wij bij een der
figuren op den voorgrond een Duitschen dragonder aantreffen,
met de vuist ter hoogte van zijn rechter borst, nagels naar bo
ven, arm aan 't lijf en punt der kling horizontaal.
238 bespreekt de slangsgewijze bewegingen.
Waar men evenwel over terreinen kan beschikken zoo rijk aan
