KARABIJNEN BIJ DE VESTINGARTILLERIE.
De vestingartillerie heeft langen tijd den naam gehad van een
wapen van nietsdoeners te zijn en dit was in vroeger jaren
in vele opzichten juist. Ieder ouder officier der artillerie weet
te verhalen van den tijd, dat men soms weken achtereen ka
zerne noch exercitiebatterij zag, en dat 9 uur 's morgens be
schouwd werd als het uur waarop alle exercitiën behoorden te
eindigen, zoodat, behoudens de een of andere commissie in een
Magazijn van Oorlog, de luitenant voor het verdere gedeelte
van den dag op zijn lauweren rustte. Maar die goede oude
tijd ligt gelukkig ver achter ons.
Sedert de Indische vestingartillerie zich meer haar roeping
bewust is geworden en de invoering van modern geschut haar
in staat stelt beter aan de haar gestelde eischen te voldoen, is
ook een nieuw tijdperk, wat de oefeningen betreft, voor haar
aangebroken. Behalve de gewone geschutexercitie, waai toe zich
vroeger in hoofdzaak de geheele oefening bepaalde, eischen nu
het peilen en waarnemen, de fortoefeningen, terreinverkennin
gen, telefoondienst enz. een voortdurende oefening van den ves
tingartillerist en behoeft men zich werkelijk niet ongerust te
maken, dat hij tegenwoordig niet genoeg te doen heeft.
Neemt men in aanmerking de vele diensten van niet zuivel
vestingartilleristischen aard, waarvoor dagelijks een groot aantal
menschen aan hun eigenlijken dienst onttrokken worden, dan
moet men zich verwonderen, dat de geoefendheid van den man
nog die mate van volmaaktheid heeft bereikt, dien zij tegen
woordig bezit. Dit moet uitsluitend geweten worden aan de
nieuwere richting, die van ieder vestingartillerist zooveel meer
krachtsinspanning eischt.
Bij invoering van een karabijn, met haar nasleep van theo
rieën, handgrepen en schietoefeningen, zal de tijd die voor deze
oefeningen benoodigd is noodzakelijk ten koste komen van de
