Ons nieuiDe schietooorscfiriff.
Wanneer wij de werken der krijgsgeschiedenis naslaan,
treft het ons dat de resultaten verkregen door het moderne
infanterievuur nagenoeg nihil zijn, ten minste wanneer wij
deze resultaten vergelijken met de uitkomsten in het vredes-
garnizoen. De groote verdienste van den kapitein Fabius, de
voorvechter der nieuwe methode, is dat hij er naar gestreefd
heeft om oefeningen te combineeren, die zooveel mogelijk als
de vredestoestand dit gedoogt, overeenstemmen met de wer
kelijkheid.
Een der voornaamste oorzaken waardoor de oude schietme-
thode zulke onbevredigende resultaten op het gevechtsveld
afwierp, is de hevige opwinding waarin de schutter verkeert
gedurende het vuurgevecht. Omtrent de psycho- en physiologie
op het gevechtsveld echter is reeds zooveel geschreven, dat ik
daarom met rede verwijzen kan naar de geschriften van de
kapiteins Fabius en Lamberts en naar die van de heeren van
Son en Uhl. In het kort echter wil ik even aanstippen:
le. Dat een bewuste evenwichtscoördinatie bij het
schieten op het gevechtsveld niet uit te voeren is, daarentegen
wel een automatische (onbewuste) snelcoördinatie.
2e. Dat door den invloed van het gevaar de pupillen zich
vergrooten, en het netvlies niet behoorlijk functioneert, waar
door het nauwkeurig richten onmogelijk wordt gemaakt.
Dit vooropstellende doet zich nu de vraag voor„Hoe kunnen
wij de storende invloeden op het gevechtsveld overwinnen?
Dit nu kan geschieden:
le. door den man te leeren coördineeren
2e. door den man te leeren zijn zenuwen te bedwingen
3e. door het automatisme in den man aan te kweeken.
Eu al zouden wij ook niet geheel ons doel kunnen bereiken,
de ingeslagen weg is de goede. Omtrent bovengenoemde pun-
I. M. T. 190?. 90
