288
Een nuttig boekje.
t -^s yorm kunnen wij dus aannemen, dat de paardenjongen alleen in
t garnizoen dienstig is, nauwelijks komen de paarden buiten 't garni
zoen, komen zij dus voor zwaarder werk te staan in voor hen abnormale
omstandigheden, dan krijgen ze ook een andere voor hen vreemde
verzorger, met lastige ot prikkelbare paarden kan dit nog al eens aan
leiding geven tot drama's.
Heb ik nu te veel gezegd, toen ik neerschreef dat 't instituut der
paardenjongens ons op den hals geschoven was?
Is het dan van zoo weinig belang, dat de paarden der officieren goed
verzorgd worden? Bij paardeninspecties worden de officiers paarden
voorgebracht door cavaleristen, waarom? 't Is of men dan plotseling het
eigenaardige van de instelling der paardenjongens voelt. Waar in de
Europeesche legers elk cavalerie officier zijn oppasser vindt in het
Escadron, daar zal dat bij ons toch ook wel mogelijk zijn, vooral ook
omdat onze mensehen gemiddeld toch zeker wel 8 a 9 jaar dienen.
Sommige oefeningen, als schijfschieten, kunnen door de oppassers mede
gedaan worden.
Bij meerdaagsehe oefeningen of te velde gaat de oppasser natuurlijk
mede. Ik geloof niet, dat hiermede de gevechtskracht van het Escadron
benadeeld wordt en hoop, dat de paardenjongens zoo spoedig mogelijk
verdwijnen. Huzaar.
Naschrift t Huzaar" wijst hier op een misstand, die niet alleen
door de Cavalerie officieren gevoeld wordt. Ook de officieren der be
reden artillerie, meer bepaald der veldartillerie ondervinden dezelfde be
zwaren, alsmede de officieren van den generalen staf. Aan deze laat-
sten is het bijna niet doenlijk op verkenningen hun eigen paard mede
te nemen, omdat het niet mogelijk is de dieren een behoorlijke verpleging
te verzekeren en onderweir altijd menschen te vinden, die ze kunnen
vasthouden, wanneer de werkzaamheden te voet moeten worden voortgezet.
Evenzeer als de cavalerie officieren is het voor de bovengenoemde
Categoriën van officieren gewenscht, dat zij tenminste buiten het garnizoen
kunnen beschikken over een bereden oppasser. Bed.
Korten tijd geleden kwam mij een boekje in handen getiteldNotion
sur la prophylaxe des Maladies épidémiques dans 1' armee métropolitaine
et coloniale par le médeciD principal de 2e classe Troussaint, médecin
chef de l'école supérieure de guerre (éditeur Henri-charles-Lavanz9ile,
Paris). Het dateert reeds van 1908, doch heeft nog niets van zijne
waarde verloren.
Een dergelijk boek zou ik gaarne in handen zien van alle Militaire-en
Detachementscommandanten. Daardoor zou veel strijd worden voor
komen. Ik meen, dat wrijvingen en eene slechte verstandhouding, vooral
op de posten, tusschen commandanten en officieren van gezondheid,
dikwijls hun oorsprong vinden in een hygiënisch advies door de laatsten
gegeven. Bedoeld in het belang van den soldaat, wordt zoo'n advies
dan somtijds beschouwd als eene aanmerking op het beleid en de eleetri-
citeit is in de lucht, die zich dikwijls eerst later bij eene andere gelegen
heid ontlaadt. De oorzaak van een en ander schuilt in de opleiding
