918
INDISCH MILITAIR TIJDSCHRIFT
proef-fokkerij te nemen. S. N. vergeet echter dat de afnemers der grif
fins niet de renclubs maar de staleigenaren zijn. Die zullen voor dgl.
materiaal hartelijk bedanken, te meer bij het houden van renpaarden
niet de aankoopsom der paarden, maar de kosten van onderhoud de
hoofdfactor zijn en het onderhoud van een goed paard evenveel kost
als van een slecht paard. Een modderen met nog lang niet bewezen
slagen van Arabier Sandelwoodkruising op de renbaan, zou ten slotte
voor rekening der renstalhouders komen. Die zijn echter in de laatste
jaren wijzer geworden. Zelfs het fokken van op Java geboren paarden
gaat schrikbarend achteruit, want een driejarig op Java goed gefokt
renpaard, kost den eigenaar driemaal zooveel als een even oud prima
paard uit Australië geimporteerd, daargelaten dat het aantal der Ned.-
ind. gefokte paarden hoe langer hoe meer vermindert.
Wel is waar schijnen op Soemba de omstandigheden voor paardenteelt
gunstiger te zijn dan op Java, maar om aan één persoon, den ci
viel gezaghebber aldaar, (meestal een of ander jong-ofticier zonder de
noodige ondervinding op fok-gebied), het heft in handen te geven om
onze renbanen met dgl. griffins te bevolken, is wel wat te optimistisch.
De resultaten met de Sandelwoods, komende van Soemba, waren in
de laatste jaren allesbehalve schitterend in het laatste tiental jaren
zijn deze zelfs schrikbarend achteruitgegaan. Vond men vroeger
talrijke goede ponies onder de aangebrachte paarden, nu zijn zij een
zeldzaamheid, maar ook in de beste jaren heeft nimmer een Sandelwood
op de renbaan iets bizonders gepraesteerd en een gewone Preanger
van 4 voet RL. hoogte versloeg toen met gemak den besten Sandel
wood. De Sandelwood mag een zeer goede hackney zijn, als renpaard
heeft hij geen waarde en ook zijne kruising niet
Nimmer zal het fokken van paarden op Java oeconomisch recht van
bestaan hebben. Herhaaldelijk is zulks op verschillende tijdstippen door
bekwame personen beproefd, nimmer heeft dat tot eenig bevredigend
resultaat geleid. Waar zijn de groote fokstalleu van Baron von Splinter,
den Heer Kerkhoven op Sinagar, den heer Mundt op Parakan Salak,
den heer Crone op Tendjoe Ajoe gebleven? Ze zijn verdwenen en
hebben vroeger ook slechts gediend om voor eigen gebruik wat ren
paarden te fokken, finantieel waren ze steeds waardeloos.
De tijden zijn veranderd, met hen ook de zeden, de verbindingen
zijn beter, vlugger, gemakkelijker, goedkooper geworden; renstaleige
naren vinden het thans rationeeler hun renpaarden te importeeren.
Indië is het land van den gaanden en komenden manstabiliteit,
hetgeen bij paardenfokkerij zoo hoog noodig is, is daarom hier niet te
verwachtende fokkerij heeft hier geheel geen samenhang met het
renwezen en zoo de statuten zulks in hun artikel No. 1 beweren, dan is
dat een wassen neus In Europa is het renwezen n o o d i g om het vol
bloed te behouden en te verbeteren, hier in Indië, waar klimaat en voe-
ding-gegevens lijnrecht tegen teelt-voorwaarden staan, zullen races altijd
blijven, wat zij nu zijn, uitsluitend een sport en niets meer! Het Gouver
nement begreep dit al lang, vandaar het intrekken der subsidies voor
renclubs en waardoor het Gouvernement ook Goddank het recht ver
loren heeft zich onbevoegd in de geheel particuliere sport te mengen.
Het is heel goed te begrijpen dat S.N., vermoedelijk iemand, die het