De diensthond in Indië.
(Ueruolg uan Mz. 838 en slot.)
Thans nog eenige opmerkingen naar aanleiding van het
in den aanvang genoemd artikel. Sinds het concours op Hout-
rust gehouden, waarover schrijver spreekt en waarbij het
onpraktische van vele oefeningen duidelijk aan't licht kwam,
is het programma voor de jaarlijksche keuringen der honden
van leden van de N. P. V. gewijzigd en vastgesteld als hier
achter zal volgen.
Ook ik werd door de prestaties der voorgebrachte honden,
waarvan men mocht veronderstellen, dat ze de beste van het
land waren, aangevuld met eenige bekende diensthonden
uit Duitschland, allerminst bevredigd. Men zou verwachten,
dat minstens de helft dezer dieren heel goed zou zijn, doch
over 't algemeen was 't zeer matig, bij velen zelfs erg dun
netjes. Er waren echter enkele heel goed afgerichte poli
tiehonden bij, de meer genoemde Preston voerde alle oefe
ningen zoo goed als onverbeterlijk uit. Het voedsel weigeren,
iets waar schrijver de nadruk op legt voor honden in Indië,
behoeft niemand zorg te baren, daar 't een der gemakkelijkste
oefeningen is. Iets lastiger is 't niet eten van- en het niet
wentelen in straatvuil, doch ook dat valt wel mee.
Wat de dieren bij het uitwerken van sporen te zien gaven,
was slechts een schijnvertooning. Men diene niet te verge
ten, dat de sporen hoogstens een kwartiertje oud waren,
zoodat de meeste honden niet het spoor op den grond, neer
gelegd door de voetindrukken, doch veel meer het spoor in
de lucht, achter gelaten door de lichaamsuitwaseming van
den boef, volgden, 't Zal altijd lastig blijven op een wedstrijd
het speurwerk naar waarde te beoordeelen. Er gaan hoe langer
hoe meer stemmen op tegen dergelijke wedstrijdenbehalve ter
beoordeeling voor het uitreiken van diploma's zijn ze dan
ook alleen te verdedigen als krachtige propaganda-middelen.
De kwestie van het warme eten is iets waarover ik meer
malen gelezen heb. Wat daarvan waar is 't Is moeilijk met ze-
I. M. T. 1911. 63.
