1074
INDISCH MILITAIR TIJDSCHRIFT
deu storm zich afspelen moet. „Het infanteriegevecht toont eerder de
meest verschillende vormen en beelden op de verschillende punten
van het slagveld." leder onderdeel (groep, sectiecompagniei, dat
de mogelijkheid ziet vooruit te komen, heeft de plicht dit te benutten.
Regelmatigheid in de voorwaartsche beweging, vaststellen van de
grootte en duur der sprongen is vermeden. Het reglement heeft hier
omtrent eene vrije en ruime opvatting, het vermeidt elk schema, het
welk maar al te licht in de praktijk, die de vredesoefeningen geven,
de vrijheid aan banden zou leggen. Gewenscht zijn lange sprongen,
om snel vooruit te komenkleine onderdeeien moeten zich dikwijls
met korte sprongen vergenoegen, om de nevenafdeelingen niet in hun
vuur te hinderen; groepgewijze ondernomen sprongen worden slechts
daar ondernomen, waar de omstandigheden ertoe dwingen sprongen
van afdeelingen grooter dan eene sectie, bemoeilijken de wederkeerige
ondersteuning met vuur dus overal slechts grondregels en aanwij
zingen, nergens vormen.
Terwijl dus het zich vooruit werken middels sprongen volgens de
fransche en duitsche zienswijze in den grond op verwante beginselen
berust en in het duitsche reglement duidelijker zijn weergegeven dan
in het fransche, toont het russische voorschrift ons andere beelden.
Men onderscheidt daar in beginsel sprongen en verwisselen van de
vuurstelling. Volgens russiscae opvatting gaat het erom het vuur van
de eene stelling naar de andere over te brengen, om uit elke nieuw
ingenomen stelling den vijand te schokken en aldus het verder voor
waarts gaan van de tirailleurlinie mogelijk te maken. Men kan echter
niet het terrein tusschen de opvolgende vuurstellingen, dat tot 500
pas bedraagt, zonder halt te houden, doorloopen. Daarom wordt deze
afstand middels een aantal sprongen afgelegd. De afstand van vuur
stelling tot vuurstelling moet zoo groot mogelijk zijn en minstens een
derde van den totalen afstand tot den vijand bedragen om uit de
nieuwe stelling een mogelijke verhoogde vuuruitwerking te verkrijgen.
Hoe dichter men op den vijand komt, hoe korter de opvolgende stel
lingen van elkaar afliggen. Terwijl het vooruitgaan van vuurstelling
op vuurstelling plaats heeft onder bescherming van het vuur der liggen-
biijvende afdeelingen, daar moet dit dus ook met de sprongen ge
schieden, het laatste echter slechts in den zin van korte oogenblikken.
Het russische reglement legt den nadruk op het maken van sprongen
sectiesgewijze, maar staat ook sprongen van groepen, halve groepen
en zelfs van enkele manschappen toe. Onder bereik van het meest
werkzame vuur zal men de manschappen ieder op zich zelf de sprongen
van 15 tot 20 pas laten maken om den vijand een zoo moeielyk mo
gelijk doel te geven; ook kan men kruipen, wanneer dit in bepaald
terrein voordeelig zou zijn. Bijzonder interessant is het springen op
den meest werkzamen afstand, d. w. z. volgens russische opvatting
binnen die ruimte, waar de baan van het projectiel zich niet meer
verheft dan de hoogte van den liggenden schutter bedraagt.
„De schutters die het eerst opspringen", luidt bet daar, „veroorza
ken bij iedere verademingspauze eene dekking, die door de later
opspringende schutters wordt benut. Zoo ontstaan tusschen de op
volgende stellingen rustpunten, die zeker de helft van deu afteleggen