factor tijd speelt, in strijd met het voorschrift, bij de schiet-
opleiding een veel te groote rol, waardoor de man gejaagd
wordt en zich geen tijd gunt, rustig te richten waardoor het
voornaamste doel een juist schot—voorbij gestreefd wordt.
Ik stel me voor, dat een schietopleiding, die hierop méér
nadruk legt, dan ook gevolgd zal moeten worden.
In algemeene trekken zou ik haar als volgt geregeld willen
zien:
Leer den man hoe hij moet richten, doordrukken enz. enz.
in 't algemeen zooals ons S. V. dat aangeeft. Kent hij dit
alles goed, breng hem dan voor een groote schijf (b. v. een
cirkelschijf), aanvankelijk op korten afstand, leer hem van
den bok treffers schieten, waarbij op tijd niet gelet wordt.
Gaat dit goed, laat hem dan dezelfde oefeningen uit de vrije
hand herhalen, waarbij de reeds geleerde juist-snelle-aanslag
wordt toegepast, maar waarbij hem een onbeperkten tijd tot
richten wordt gegevenhij richt zoolang het hem noodig
voorkomt, om zoo juist mogelijk zijn schot af te geven. Elk
schot wordt aangewezen.
Met kalmte worden hem zijn fouten gewezenis hij niet
rustig, laat hem terug treden en een ander hem vervangen.
Leert bovenal den schutter alles zoo kalm (niet synoniem
met langzaam) te doenvermijdt alles, wat hem vuurschuw
zou kunnen maken.
Steeds worde hij doordrongen van het besef, dat een tref
fer de waarde van het schot bepaalt.
Zoo wordt de opleiding op kleinere doelen en grootere
afstandengeleidelijk opklimmend—voortgezet zoodat hij leert
met den juist-snellen aanslag een gericht schot af te geven.
Al naar gelang van den aanleg van den man, zal hij hierbij
meer resultaat behalen.
Nu leeren wij hem den 2den factor in toepassing brengen
n. 1. snelheid bij het richten.
Vooropstellende, dat hij steeds dezelfde trefferjuistheid moet
betrachten, wordt hem geleerd, dat een juist schot in waarde
wint, naarmate de tijd daarvoor kleiner is.
De man tracht nu, door voortdurende oefening, de tijd voor
een juiste richting steeds kleiner te maken, zonder dat de
682
INDISCH MILITAIR TIJDSCHRIFT
