Jan. 1912.]
Forthonden.
sterker nog:
In Indië bestaan geen werkelijke aparte hondenrassen. (x)
't Is zoo aardig niet waar, iets te ontdekken. Er ligt zoo
iets knus in de verbazende bewering, dat niets meer of minder
dan onze veel gesmaadde gladakker, zoo maar voor 't grijpen, de
noodige eigenschappen heeft, die een politiehond moet bezitten.
Fictie, niets dan fictie.
Stel de kynologen in Europa voor, talrijke exemplaren van
alle mogelijke rassen op de meest losbandige wijze te laten
kruisen. Er komt dan ongetwijfeld een type voor den dag als
alle verloopen hondensoorten krijgen, met de bekende steile
ooren enz. Verzoek hun dan daarvan „de beste exemplaren"
uit te kiezen en er politiehonden van te maken, onder toe
voeging dat ze dan pas op den goeden weg zijn.
Zij zullen u aanzien of gij gek zijt.
En toch zijn er nog velen, die denken dat de pariahond,
de gladakker, een verzamelnaam die evenveel rassen als ex
emplaren omvat, in de eerste plaats is aangewezen om er de
politiehonden uit te nemen.
Welnu, ik gun den aldus denkenden volgaarne het pleizier
van een eindelooze reeks proefnemingen, met 1 op de 1000
kans van slagen. Hunne proeven zullen altijd ergens nuttig
voor zijn... al was 't maar om te bewijzen, dat de gladakker
niet geschikt is voor politiehond.
Maar het gouvernement, het leger, late zich door hunne
beweringen niet van de wijs brengen. Dat begeve zich niet
met proefnemingen op een terrein, dat sedert eeuwen reeds
is omgeploegd en vruchtbaar gemaakt door de kynologen in
Europa. Geen aardigheden ter wille van de nieuwheid.
Beginnen met door en door gefoktevoor het doel geschikteen
reeds beproefde rassen.
Daarnaast desnoods proefnemingen. Doch niet om met één
op de zooveel gladakkers te slagen, doch om een eigen ras
te fokken. Heb dan geduld, en geloof niet dat dit iets is voor
de regeering, 't Duurt te lang.
10 Red-
I) Dit artikel was reeds geschreven vóórdat dat over »de Diensthond
in Indië" gedrukt werd.
