Forthonden.
[.Jan. 1912.
In Indië bestaan geen hondenrassen. Ik weet niet hoe de
eerste gladakker in Indië ontstond, en wie verder schuldig
zijn aan het nageslacht, 't Kan me niet schelen ook. Geen
werkelijke gladakker in Indië, of 't is een toevalsproduct.
Moet men daar zijn kostbaren tijd en geld aan wagen? Wat
geeft mij waarborg voor zijn eigenschappen? Wat waren
zijn voorouders? Wat presteerden die?
Waakschheid? Wel mogelijk, kan meestal ook angst en
maanblafferigheid heeten. Een goede neus? Elke hond heeft
een beetje neus, zelfs een gladakker. En die moet er dik
wijls zooveel mee doen om zijn voedsel bijeen te garen,
dat hij waarachtig op een speurhond zou gaan lijken.
Ik heb veel gejaagd in Indië, ook met honden. Verder
nogal eens landheeren over hun honden gesproken.
De „meute" bestaat meestal uit gladakkers. Alleen onmid
dellijke familieleden vertoonen eenige gelijkenissen. Overigens
is er geen sprake van een vast type, hoe goed men dat type
door 't woord gladakker als leek ook voor zich ziet.
De hondjes béwezen op jacht dikwijls aardige diensten.
Sommigen weten heel verdienstelijk de verwaaiing van een
varken op te nemen; andere werken wel eens een eindje op
een spoor. Veelal zijn zij moedig in den aanval1).
Hoe zullen wij hun werk vergelijken met het meesterwerk
van den ras-jachthond?
Ik heb zelfs gejaagd met gladakkers, eigendom van Euro
peanen, die door selectie, een beetje fokken, goede voeding,
een schijntje dressuur, lichamelijk en geestelijk nogal uitstaken
boven hun standgenooten, meegebracht door inlanders, chi-
neezen en indo's. Maar ook bevonden zich onder de honden
wel eens een jachthond of .zelfs fox-terrier van, zij 't ook
min of meer twijfelachtige, Europeesche afkomst.
Waarom werd zoo'n hond door alle landaarden buiten
gewoon op prijs gesteld, waarom wees hij den anderen honden
11
1) Ten onrechte laten indo's en inlanders hun honden hongeren om ze feller
te maken. Geen gladakker is zoo flink in den aanval als weldoorvoede, sterke
exemplaren.
