De off. v. gezondh. b/e makch. colonne. [Jan. 1912.
heid het geleerde te onderhouden, wanneer men van hen
eischt, dat ze bereden moeten zijn.
De voornaamste eisch, die men aan een dokter te velde
moet stellen, is, dat hij steeds voldoende medicijnen en ver
bandmiddelen bij zich heeft, om ten allen tijde en op iedere
plaats de eerste hulp te kunnen verleenen. Bereden zijnde,
voert hij deze artikelen op zijn paard mede, waartoe het
harnachement moet worden ingericht, om zoo spoedig moge
lijk het noodige te kunnen verrichten. In het voorschrift
Militair Geneeskundigen Dienst B. V. komt dienaangaande
geen aanteekening voor.
Het kan natuurlijk voorkomen, dat zijn hulp is ingeroe
pen bij een gewonde en de O. v. G. ter plaatse gekomen,
reeds een ziekenverpleger aantreft, zoodat hij van diens tasch,
waarvan de inhoud evenwel beperkt is, kan gebruik maken.
Zelf de afstand te paard afleggende, moet de vrij zware me-
dicijntasch ,en tasch voor On. v. G., behoorende bij de G. S.
van een bataljon, hem nagedragen worden, zoodat het spoe
dig verleenen van hulp vrijwel illusoir is te noemen.
Marcheert het troependeel, waartoe hij behoort, middelerwijl
door, dan blijft personeel en materieel ver achter, en wordt
veel tijd vereischt alvorens beiden zich bij hun korps hebben
aangesloten.
Tot de uitrusting van den bereden O. v. G. op marsch be
hoort m. i. dan ook:
lste een medicijn- en verbandtasch of een gecombineerd model,
dat aan het zadel bevestigd wordt, zooals een kaartentasch
2e. een aluminium veldflesch, inhoudende buikdrank, even
eens aan 't harnachement bevestigd;
3e. een stel sacoches, zoodanig ingericht, dat zakinstrumen-
ten (punt 32 voorschrift), een portefeuille met gedrukten (b.v.
Model 2 en 9 van het voorschrift), een telegramboekje enz.
en verbandartikelen in voldoende hoeveelheid kunnen worden
geborgen.
Ieder bereden O. v. G., van welken rang ook, zoodanig
uitgerust, is altijd slagvaardig en vormt een tactisch-me-
45
