De ziekendragers bij het Indische Leger. [Mrt. 1914.
ging en transport der gewonden naar eene gedekte plaats. Hunne
verzorging gedurende het gevecht geschiedt daarna slechts op deze
gewondennesten of noodverbandplaatsen. Van de inrichting van
verbandplaatsen (onze hulpverbandplaatsen) wordt in het algemeen
voorloopig afgezien.
Hierdoor wordt bereikt, dat het meerendeel der gewonden eerder
geneeskundige hulp krijgt, waardoor een groot deel der anders ten
doode gedoemde gewonden gered wordt. Doktoren en ziekendragers
zijn daardoor niet meer in overwegende meerderheid tot werkeloos
heid gedwongen en aan den strijdenden troep wordt de zoo noodige
geneeskundige hulp niet eerst in den regel tegen de intrede van de
duisternis verschaft.
Het behoeft geen nader betoog, dat het zich naar den vechten
den troep bewegen, het zaakkundig uitzoeken van dekkingen in
het vijandelijk vuur, het bijeenbrengen en legeren van gewonden
op die plaats zelve, onder de zorvuldigste vermijding van eigen
verliezen moet geschieden en dat daarvoor een grondige opleiding
noodig is.
Het besef echter slechts op deze wijze werkdadige hulp te
kunnen bieden zal den officieren van gezondheid en hun personeel
hunne taak doen lief hebben en het aanleeren van het meest nood
zakelijke vergemakkelijken.
Nu de begrooting voor Ned.-Indië is aangenomen en daardoor de
instelling van een korps ziekendragers tot werkelijkheid zal worden,
treedt natuurlijk het vraagstuk van hunne opleiding op den voorgrond.
In dit verband doet het er weinig toe, dat schrijver de oude orga
nisatie in beschouwing nam; hij heeft een zaak aangeroerd, die het
bespreken ten volle waard is.
Redactie.
229
