Uit de practijk.
[Sept. 1914.
Bet schieten der Infanterie.
Bij de tegenwoordige schietopleiding bij de Infanterie is 't zwaarte
punt „de juist snelle aanslag". Het doel is in een korten tijd zoo
veel mogelijk juist gerichte aanslagbewegingen uit te voeren. Naar
ik hoorde, brengt een enkele 't tot tweehonderd gerichte aanslag
bewegingen. Voor de ontwikkeling van de armspieren zijn die aan
slagoefeningen zonder twijfel heel goed. Maar zooals men bij de
schietoefeningen opmerkt, wordt de wel verzorgde snelle aanslag
dikwijls gevolgd door rukken aan den trekker, waardoor't schot niet
afgaat op 't punt waarop was gericht. En of men nu al honderde
malen zegt „je moogt niet rukken", schijnt de man dat maar niet
af te kunnen leeren.
Nu geloof ik dat't in 't systeem zelf zit.
De wijze, waarop 't schieten aan den soldaat wordt geleerd, leidt
er van zelf toe. Ga maar na volgens S.V.
't Eerst wordt den man geleerd 't richten.
Dit is dus 't begin. Dat houdt de man vast. Trouwens ik zelf
heb 't indertijd ook zoo geleerd en denk bij 't doen van een schot
't eerst aan richten.
Dan later krijgt de man onderricht in 't nemen van drukpunt,
gevolgd door doordrukken.
Wat ziet men nu bij 't schieten gebeuren? Nadat den man er
herhaaldelijk op gewezen is om onder 't opwaarts brengen van
't geweer drukpunt te nemen, komt hij voor de schijf. Op 't com
mando „vuren" brengt hij 't geweer in den aanslag, neemt drukpunt.
Dan staat de vinger om den trekker stil en men ziet dan dat de man,
als hij gericht is, plotseling doordrukt. Dit is 't zoogenaamde rukken,
wat de man doet om 't schot toch maar te laten afgaan als hij gericht
is of meent te zijn Op korte afstanden is de afwijking hierdoor
ontstaan niet zoo heel groot, maar neemt met den afstand toe. Dit
soort schieten is 't schieten van jagers en stroopers, omdat die nooit
op groote afstanden schieten, en 't rukken niet zoo'n invloed heeft op
kleine afstanden, d. w. z. binnen 100 a 200 M. Zelf heb ik in Holland
miliciens stroopers gekend, die binnen 200M. meteen goed geweer
prachtig schoten, maar boven dien afstand was 'tmis. En ze rukten
steeds, konden 't niet afleeren en vonden dat langzaam doordrukken
maar kinderspel, om hun eigen uitdrukking niet te gebruiken.
873
