Korte fDededeelingen.
Een aardig moment.
De correspondent van de Java-Bode in Den Haag heeft in de
dagen van mobilisatie in Nederland een historisch moment bij=
gewoond, dat hij in genoemd blad op zoo'n eenvoudige, sympa
thieke wijze beschrijft, dat de lezer als het ware zich verplaatst
waant in het Noordeinde voor het Paleis! Oranje en Nederland
zijn nog altijd één; het beschrevene moment is er weer een kleine
uiting van!
Wij laten het stukje in zijn geheel hieronder volgen:
Alle oogen waren rechts gewend naar de Koningin die er, geheel
in het wit, in een harer oudste en meest gedemodeerde japonnen,
den arm om den hals van 't prinsesje geslagen, nu en dan een opmer
king makend aan den generaal divisie commandant of aan prins
Hendrik, met strakken blik en ingehouden emotie, op het voorplein
van het paleis stond
Zonder toeven, met ernstigen blik, vastberadenheid in de trekken,
waarop aandoening stond, trokken die duizenden mannen langs hun
koningin, als om te getuigen van hun offervaardigheid. Guitige straat
jongens (want welke Hollander schudt in het leger den straatjongen
ooit heelemaal uit?) toonden geen glimlach, landweer-officieren met
baarden hadden de oude stramheid teruggevonden, jonge luitenants
in splinternieuwe uniform, kijkers en veldflesschen en revolverétuis
van glimmend nieuw bruin leder, poogden geen parade-Schneidigkeit
te vertoonen. Het was alles ernst, bittere ernst
Licht nijgde het hoofd der koningin voor eiken afdeelingsaanvoerder,
diep was haar buiging voor de strijkende vaandels.
Ik stond met collega Elout van het Handelsblad, terzijde van het
Ruiterstandbeeld, vlak tegenover de koningin slechts gescheiden door
de breedte die de troepen innamen. Op een paar passen achter ons
generaal Van Daalen, in gezelschap van den schilder Hoijinck van
i Papendrecht, den teekenaar van militaire tooneelen.
Nooit heb ik de koningin zóó gezien.
Zij was het toonbeeld van ingehouden smart, van de innigste
bezorgdheid. Haar trekken, wit als haar kleed, stonden hevig ge
spannen, de vouwen om neus en mond in nauw bedwongen trilling.
t Zenuwachtig speelde haar linkerhand inet de blonde lokken van haar
kind, dat zij, nu en dan, met instinctmatig moederlijke teederheid
tegen zich aandrukte...
879
k
I