Overzicht van eenige Buitenlandsche Tijdschriften. [Mrt. 1916.
„Dieses Pfiichtgefühl zeigt sich in der unbedingten Unterordnung
des eigene Willens unter den Willen des Vorgesetzten. Und es
wurzelt dessen Starke in der Erkenntnis, dass allein durch Gehorsam
dem Lande gedient werden kann. Das vornclimste Ausbildungsziel
ist die Erweckung des Pflichtbewusstseinssie fusst auf der soeben
crwahnten Erkenntnis. Pflicbtbewusslscin ist der Grundstein für
erfolgreiclies Zusammenarbeiten."
Dit plichtsgevoel moet geen itnbécile blinde gehoorzaamheid zijn.
neen „vrije gehoorzaamheid", omdat de soldaat de noodzakelijkheid
moet voelendaardoor alleen werkt hij met alle krachten mede, ook
als hij op zich zelf is aangewezen.
„Nur was er innerlich erworben und gefestigt hat, halt stand
das allein gibt ihm die Kraft zu siegen".
Zulke soldaten worden verkregen door den man het „op over
winning gerichte denken" bij te brengen en daartoe is noodig, dat
de aanvoerder het hart van den man „wint".
Geen vrees voor het ontstaan van misstanden behoeft den officier
te weerhouden daarnaar te streven.
„Wohlwollen allein erweckt gegenseitig ein korrektes Taktgefühl".
Na eenige woorden over „dril" (zeg lichamelijke, uiterlijke disci
pline), die hij, mits korten tijd toegepast, geenszins veroordeelt, doch
ver achter stelt bij de geestelijke „dril", „de opvoeding", het den
man bewust maken, dat hij wat is en het zijn plicht is, zooveel
mogelijk te zijn, dat het plicht is te overwinnen, dat hij dus wil
overwinnen, geeft de schrijver als goed middel aan, het doen door
staan van vermoeienissen en gevaren, zoodat de man ziet, wat hij
met inspanning vermag, wat hij kan, indien hij maar vast wil.
Aan het slot zegt de schrijver van het verdienstelijke artikel:
Mit „Muss-Soldaten" ist uns nicht gedient; wir brauchcn selbst-
bewusste freie Manner. Nur dann, wenn inan unter den Fahnen
freie Manner will, biidet man Soldaten, die willens und fahig sind
dem Lande die Ereiheit zu erhalten".
Hanika vervolgt zijn beschouwingen over den Bulgaarsch-Turk-
schen veldtocht in 1912.
Hij wijst op de wisselwerking tusschen het Turksche veldleger
en Adrianopel, voor welke vesting de Bulgaren meer troepen be
stemden dan voor een succesvollen strijd tegen de Turken in de
Qataldzja- stelling goed was.
Verder bespreekt hij de keuze van actie, die voor de Bulgaren
na Luie Burgas bestond, n. 1. öf Konstantinopel doen vallen door
een aanval rechtstreeks op de sterke Qataldzjastelling, die frontaal
zou moeten worden uitgevoerd, dan wèl door het nemen van de
Bulairlinie, de Dardanellen forten op Galipoli en aan de Aziatische
353
