Jan. 1916.]
De Waardeering der Veldversterkings-
terreinen, die voor beide partijen alleen verschillen in de richting
van de Noordnaald ten opzichte van het ingenomen front het
zeer waarschijnlijk zal zijn, dat op een bepaald gedeelte van de
kaart de vlaggetjes niet meer verzet zullen worden, zoolang niet
een beslissing elders daartoe aanleiding wordt. En zulks dan niet
tegenstaande de wederzijdsche offensieve geest en dank zij de kunst
om door technische bewerking van het terrein, de eigen vuuruitwer-
king te verhoogen. Zou een landing op Java niet op dezelfde wijze
kunnen vastloopen als bij de Dardanellen?
Blz. 70 zegt trouwens in de 2e alinea ongeveer hetzelfde. Enkel
zou ik voor „dagen lang" daar wel „maanden lang" durven lezen.
Komen we er met dagen af: des te beter.
Stellig is er voor een soldaat vooral in een beroepsleger met
krijgservaring in dien „mollenarbeid" iets, dat tegenzin wekt, ge
legen: „Tué dans une tranchée, quelle belle destinée!" Doch wij
zullen er niet aan kunnen ontkomen.- En juist de omstandigheid,
dat het leven in loopgraven en onderkomens, zoo buitengewoon
veel van zenuwen en lichaam vergt, is m.i. een reden den troep ook
met die „dingen" vertrouwd te doen raken en te zorgen, dat de
soldaat als hij ooit de loopgraven in moet, niet denktNu gebeurt
iets heel buitengewoons, iets dat heel erg is. „Le combat a ciel
ouvert et en plein soleil ne parait plus qu'un jeu, en comparaison
de ce travail dans les entrailles de la terre et des dangers qui
l'accompagnent."
Het leven in de loopgraven is zwaar en afmattend. Altijd wacht,
altijd onrust en niets of bijna niets kunnen doen tegen den even
eens verschansten vijand! Alleen troepen met een krachtigen geest
en een ijzeren wil om vol te houden, zullen daartegen bestand
zijn. Het erkennen van de versterkingskunst als een noodzake
lijkheid, zij 't dan ook als noodzakelijk kwaad, sluit niet in zich
een terugzinken tot een verslapten geest van lijdelijkheid.
„Nous faisons une service de chien.
Voila les trois jours que je viens de passer: Un a la tranchée, un
sous les armes en regardant la bataille, et, ce matin encore, je
monte a la tranchée. Nous avonsjtrente heures de service sur
48 et une nuit sur deux. Depuis un mois nous faisons un sacré
métier; c'est un rude début, dont je suis pourtant, malgré cela, on
ne peut plus heureux.
24
