Gietijzeren Granaten.
In de „London Daily Telegraph", de „Scientific American" en in
verschillende nummers van „Engineering", werden door blijkbaar
technische medewerkers pleidooien geleverd voor den aanmaak
van granaten van gietijzer in plaats van staal. Gewezen werd daar
bij op het feit, dat de Duitschers bij verschillende gevechten op
het Westfront zoowel als op het Oostfront gietijzeren brisantgranaten
bezigden, hetgeen aanvankelijk door den vijand werd beschouwd
als een verblijdend teeken. Immers, zoo decreteerde men, moeten
de Duitschers aan het eind van hun munitievoorraden zijn, dat
reeds gebruik gemaakt wordt van verouderde munitie. Toen echter
het verschijnsel zich doorloopend bleef voordoen, liet men dit
denkbeeld varen, dat trouwens zeer onwaarschijnlijk was, daar de
munitie van ouder geschut s'echts bij hooge uitzondering geschikt
of zelfs maar bruikbaar zal blijken in de moderne vuurmonden,
zoodat moet worden aangenomen, dat de Duitschers tijdens den
oorlog naast stalen granaten ook gietijzeren aanmaakten en ge
bruikten.
Het is te begrijpen, dat vooral van technische zijde ook bij de
geallieerden daarom werd aangedrongen op het vervaardigen van
gietijzeren projectielen. De aanmaak is gemakkelijker, zoodat meer
dere fabrikanten, die tot nu toe geen deel konden nemen aan
munitieaanmaak, dan in staat waren hulp te verleenen, terwijl bo
vendien de prijs lager is.
Voor Nederlandsch-Indië, waar tot nu toe aanmaak van stalen
granaten onmogelijk is, zou het gebruik van gietijzer bovendien
beteekenen een zich reeds direct gedeeltelijk onafhankelijk maken
van het buitenland, iets waartoe wij toch zullen moeten komen.
Het leggen van den kern van de verdediging van deze gewesten
in de landmrcht heeft, zooals van. zelf spreekt, als directe conse
quentie het zich onafhankelijk maken van het buitenland, wat
betreft aanmaak van artilleriemateriëel in het algemeen, maar zeker
van munitie in het bijzonder.
Invoering van staalbedrijf, als onderdeel van de legerfabrieken,
2005
