Resultaten.
Eenstemming werd door de „gewonden" verklaard, dat zij bi]
het vervoer nauwelijks schokken bemerkten, ook al gingen zij her
haaldelijk over steenen van 1/4 M hoogte. De bamboes bleken niet
te zwiepen, zoodat het niet noodig bleek de gewonden tijdens het
transport vast te binden (bij proef 6e. werd dit voorzichtigheids
halve gedaan. Het bleek niet te hinderen, dat één en zelfs beide
einden der sleepbamboes (bij proef 5en) een tijdlang in de lucht
zweefden: het contact met den bodem werd dan door andere deelen
van de sleepbamboes overgenomen. De gewonden konden, zelfs
over- zwaar terrein, zeer snel afgevoerd worden, niettegenstaande
met ongeoefende paarden gewerkt werd. Ook het dwars passeeren
van loopgraven bleek met één paard zeer goed mogelijk.
Ten slotte kon geconstateerd worden, dat het vervoer van ge
wonden steeds naar de regelen kon geschieden met het hoofd voor
uit, wanneer een helling bestegen wordt, met de voeten vooruit bij
het dalen (dus ook in geval van beenbreuk van een der onderste
ledematen juist in tegengestelden zin), omdat het paard zoowel
voor als achter, met het gezicht naar en van de tandoe af, kan
ingespannen worden.
Het trekken van de bamboesleeptandoe middels de helpzeelen
door twee ziekendragers (zelfs wanneer zij zich kruipend door het
terrein bewogen) bleek geen bijzondere inspanning te eischen.
Conclusies.
De bamboesleeptandoe voldoet aan alle boven opgesomde eischen
en kan dus „het" vervoermiddel zijn voor afvoer van gewonden en
zieken in bergterrein zoowel in vredes- als in oorlogstijden. In oor
logstijden, wanneer de actie in ongebaand bergterrein plaats vindt
en de verwonden dus onder zeer moeilijke omstandigheden moeten
afgevoerd worden, zal het nut van de bamboesleeptandoe buiten
gewoon groot zijn.
Weltevreden, 8 Juli 1917.
Dirigeerend Officier van Gezondh. 2e. kl.
640
W. P. L. VAN OUWERkERK.
