„The use of smoke sheli for covering the advance of our infan
try and masking the enemy's positions was introduced and employed
with increasing frequency and effect".
Alvorens na te gaan, welke de voor- en nadeelen zijn verbonden
aan het gebruik van kunstmatigen rook in het gevecht en op wel
ke tactische wijze deze in verschillende gevallen kan worden aan
gewend, wil ik even mededeelen, hoe deze rook tegenwoordig wordt
geproduceerd.
Wijze van rookontwikkeling.
Aanvankelijk ging het vrij primilief toe. Groote hoopen materiaal,
dat bij verbranding veel rook geeft, zooals houtkrullen, gemengd
met naphtaline en ammoniumsulfaat, werden op geschikte plaatsen
neergelegd en aangestoken. Men was hierbij geheel afhankelijk van
sterkte en richting van den wind, terwijl het grootste bezwaar was,
dat men bij het vooruitgaan zelf onmiddellijk in de rookzone kwam, wat
leiding en verbinding buitengemeen bemoeilijkte. De bedoeling
moet zijn om den vijand al de nadeelen van den rook te bezorgen
en zelf gedekt door dit maske in de vrije atmosfeer zijn opmarsch
te kunnen bewerkstelligen; op het laatste moment is uiteraard het
binnengaan van de rookzone dikwijls niet te vermijden.
De oude methode is thans afgeschaft en het gebruik van rook-
projectielen algemeen. Zij maken den troep meer onafhankelijk van
den wind en kunnen op elke gewilde plaats worden geworpen of
geschoten. Op deze wijze kan rook worden voortgebracht door:
infanterie, artillerie, mijnwerpers, tanks en vliegtuigen.
Bij de infanterie geschiedt dit door middel van rookhandgrana-
ten, die tegenwoordig in het Engelsche en Fransche leger in gebruik
zijn, ofschoon zij nog niet tot de verplichte uitrusting van den man
behooren.
De Engelsche infanterist heeft als voornaamste rookwapen de No.
27 W. P. Hand and Rifle Grenade met 6V2 sec. brandtijd. Deze
granaat kan als handgranaat worden gebezigd en dan tot 50 yards
worden geworpen. Een algemeen nadeel van de handgranaat is,
dat als de rook vuur van den vijand tot zich trekt, wat meestal het
geval is, de werper zich dicht bij dien rook bevindt en dus meer
kans heeft getroffen te worden. Daarom bezigt men liever deze
granaat geschroeft op ijzeren staaf die in den loop van het geweer
past, dus als geweergranaat. Het gewicht is dan 0,6 K.G. en de
maximum dracht 240 yards. Om de afstanden van 57 240 yards
42
