het sein: „Verzoeke schorsing" laten geven. De divisiecommandanten
beslissen en geven zoo noodig het definitieve schorsingssein voor
de geheele troepenmacht, dat echter zoo mogelijk zal geschieden
tijdens een rusttijd bij een der tusschendoelen.
Bovenaangegeven systeem heeft zijn bruikbaarheid bewezen en
werd ook met succes gebezigd tijdens het langzame oprukken van
de gealliëerden van Sept. tot November 1918. Zoowel Duitschers
als gealliëerden pasten het toe, al hebben vooral de Franschen het
tot een buitengewone volmaaktheid weten op te voeren,
Niettemin voelt ieder wel, dat het een lapmiddel is; een eigenlijke
verbinding tusschen de artillerie en de infanferie bestaat niet. Alleen
dan zal de zaak geregeld voortgang hebben, zoolang beide zich
minutieus aan het schema kunnen houden. Maar in het herhaal
delijk voorkomende geval, dat de infanterie bijzonderen last onder
vindt van een bepaald deel van de vijandelijke stelling en het
verzoek aan de artillerie zou willen doen: „Breng daar en daar
vuur", voorziet het niet.
Een oplossing, die hieraan wel voldoet en ook in den bewegings
oorlog is toe te passen, is het eerst door de Duitschers aangegeven,
n.I. het indeelen van z.g. Begleitbatterien bij de troepen in voorste
linie. Men bezigde hiervoor veldgeschut of stukken veroverd
Russisch geschut, dat flink bespannen en gesteund door afdeelingen
pioniers met het noodige materiëel de troepen op den voet volgde.
Daar de commandant van de batterij zich als het ware bij den
infanteriecommandant ophield, was de mondelinge verbinding ver
zekerd; beter kon het al niet. Alleen bleek het geen gemakkelijk
werk deze stukken geschut vaak onder rechtstreeksch vuur van den
vijand vooruit te brengen! van de paarden, de bediening en de
helpers vielen er velen, doch als maar enkele stukken hun doel
bereikten en de vijandelijke steunpunten van nabij onder direct vuur
konden nemen, bleek alle opoffering ruimschoots beloond. Wat de
Duitschers bij hun grooten aanval in Maart 1918 met deze Begleit
batterien gepresteerd hebben in het geheel stuk geschoten terrein,
grenst volgens betrouwbare ooggetuigen aan het ongaloofelijke.
Toch hebben de gealliëerden hen in deze zaak de loef weten af
te steken door hun tanks. Oorspronkelijk gebouwd om gewapend
met mitrailleurs de infanterie te vergezellen en de draadversper
ringen plat te rijden, zagen de Franschen het nut in van deze
voertuigen als vergezellende artillerie. Zij bewapenden ze met
veldgeschut en waar voor de tanks haast geen terreinmoeilijkheden
bestonden en de bezetting vrij goed gedekt was opgesteld, was
253
