dat een groot deel van de talrijke militaire lezers der Preangerbode
uit niet-officieren bestaat.
Waar nu de Indische militaire gezaghebbenden nog met schro
men om, zoo noodig, door tucht- en verder strekkende maatre
gelen den jongen officier een juist begrip van dienst- en maat
schappelijke plichten bij te brengen, waardoor veel, zoo met alles,
kan worden goedgemaakt wat ginds werd verwaarloosd en
verzuimd, bestaat er, naar mijne meening, nog geen aanleiding tot
een publieke waarschuwing als in de aangehaalde zinsneden
gegeven. i
Het is om deze reden vooral, dat ik eene plaatsing in een tijd
schrift, nagenoeg uitsluitend door officieren gelezen, wèl zoo ver
kieslijk zou hebben gevonden. Wellicht doe ik goed nog op te
merken, dat ik geen ex-jonker ben, waarmee gezegd wil zijn, dat
het vorenstaande niet door piëteit voor de, tot voor koit nog zoo
hoog aangeslagen, K. M. A. in de pen werd gegeven.
v. R.
VLUGGE EN TRAGE BEVORDERING.
Jean de Pierrefeu, die in zijn G. Q. G-, Secteur 1, zoo'n aanschou
welijke voorstelling geeft van de toestanden in het Fransche
hoofdkwartier gedurende den oorlog, wijst daarin op het gebruik
in het Fransche leger, dat bij een infanterist-opperbevelhebber
komt een artillerist-chef van den staf, en omgekeerd. Hij zoekt
de verklaring van dit gebruik in de verwachting, dat de leiding
te eenzijdig zou worden, indien opperbevelhebber en chef van den
staf van hetzelfde wapen afkomstig zouden zijn. Het is natuurlijk
mogelijk, dat deze verklaring volkomen met de werkelijkheid over
eenstemt zij is daarvoor aannemelijk genoeg, maar het komt mij
heel waarschijnlijk voor, dat hier ook een goed deel wapennaijver
in het spel is.
Het behoeft hier niet herhaald te worden, dat de Fransche ar
tillerie bij de invoering van het snelvuurgeschut technisch en
tactisch een hooge vlucht genomen heeft en dat de oorlog haar
meerderheid boven de Duitsche glansrijk bewezen heeft. In de
samenleving stond en staat de Fransche artillerie-officier, voor het
Fransche publiek een gelukkige vereeniging van man van de daad
en man van de wetenschap, hoog aangeschreven hij heeft in
ruime mate het aanzien, dat voor een officier onontbeerlijk is om
zich voortdurend met meer dan plichtsbetrachting, met toewijding,
aan zijn taak te geven.
Ik kan mij voorstellen, dat juist onder deze omstandigheden
wrijvingen met andere wapens niet uitblijven, dat de eene partij
zich spoedig achteruitgesteld gevoelt bij de andere en dan min of
meer luidruchtig voor haar „rechten" opkomt, met het gevolg, dat,
om den vrede te bewaren, een niet zeer krachtig legerbestuur komt
55
