behandeld werd, zijn een aantal „stations" vermijdbaar. Wanneer
de gewonden het eerst gezien worden door een geneesheer van de
Posle de secours régimentaire (Hp. V. P.), dan is de sorteering bij
open verband verplichtend. Zij heeft tot resultaat, dat hij enkele
gewonden direct naar achteren door kan zenden naar bepaalde
centra, b. v. naar een centrum voor de behandeling van been
breuken, wanneer de immobilisatie der breuk goed verzekerd kan
worden met het oog op het transport, of naar een centrum voor
schedelverwondingen, indien het letsel van de beenige schedel niet
te uitgebreid is.
Omgekeerd zal de schifting op de plaats van inlading in een
auto in andere gevallen tot gevolg hebben: het zenden van den
gewonde slechts enkele honderd meters achterwaarts, naar een
vooruit geschoven operatieafdeeling, dicht bij de gevechtslinies,
daar, waar de Fransche krijgschirurgen onder bescherming, of
zonder bescherming, met helder hoofd en kalme handen steeds de
meest urgente ingrepen hebben weten te verrichten. Deze operaties
waren: het onderbinden van een groot bloedend bloedvat, ja zelfs
het bewerkstelligen van bloedtransfusies bij stervenden, voor wie
een verder vervoer doodelijk zou zijn geweest en die nu weer
vervoerbaar werden na hun wederopstanding.
De onmiddellijke sorteering is van overwegend belang en zij
beantwoordt niet alleen aan de eischen van technischen aard, maar
bovendien aan een militairen eisch, die verlangt, dat de tactische
eenheid, welke Divisie heet, van alles ontlast wordt, wat haar kan
hinderen, d. w. z. dat zij zoo spoedig mogelijk van den zwaren
last, die de zieken en gewonden vormen, wordt bevrijd.
Wat nu de afstand aangaat, waarover de afvoer kan plaats
hebben, deze is niet in Hectometers of Kilometers uit te drukken;
deze zal worden berekend naar den tijd noodig voor het afleggen
van den afstand, naar het confort der voertuigen, naar de moeilijk
heden van den weg, naar den toestand der verwonding. Deze zal
in principe zijn: de maximum afstand, welken de gewonde kan
bereiken met het minimum van bezwaren voor zijn toestand.
Toen de transportmiddelen nog onvoldoende waren en ten tijde,
dat men geloofde aan de absolute noodzakelijkheid van een bijna
onmiddellijken ingreep dit was gedurende de eerste helft van
den oorlog van 1914-1918 durfde men niet verder gaan dan
4-6 uur als tijdruimte voor den eersten afvoer (évac iation
primaire). In de tweede helft en vooral aan het einde van den
oorlog stond men naar aanleiding van nieuwe bacteriologische
onderzoekingen der wonden 8, ja zelfs 10 uur toe.
Als transportmiddelen komen alleen in aanmerking auto's en
treinen, speciaal ingericht voor ziekenvervoer.
De reglementen van vóór den oorlog voorzagen slechts in de
behoefte van 300 350 plaatsen in de normale voertuigen voor
ziekenvervoer van een leger van 2 Divisies (40000 man). Het is
27
