wist te overtuigen. Eindelijk was het project dan door het Br.
kabinet aangenomen.
In verband met de gebeurtenissen in It. besloten Lloyd George
en Painlevé naar Italië te gaan en daar te confereeren.
Alvorens op 3 Nov. Londen te verlaten, hadden zij de oprichting
van 3 andere permanente organen van den intergeallieerden Oor
logsraad overwogen, n. 1. een maritiem comité, dat te Londen zou
zetelen, een diplomatiek en een economisch comité, om de samen
werking ook op die gebieden te verzekeren. Daardoor had Fr. de
zekerheid van het gebruik van de grondstoffen, de noodige credie-
ten, enz. tot het einde van den oorlog.
5 Nov. vingen te Rapallo de besprekingen aan tusschen Painlevé,
Lloyd George, Orlando en Sonnino. Het bleek, dat het It. leger
wel aan de Piave zou kunnen stand houden, maar door het totaal
gebrek aan algemeene reserves achtten beide laatstgenoemden een
ondersteuning met 15 Divn noodig.
Het ontwerp voor den intergeallieerden Oorlogsraad werd aan
genomen. Alleen de hiervoren genoemde eisch van Lloyd George
betreffende der. chef van den Gen. Staf verwekte ook hier tegen
stand. Deze echter eischte inwilliging daarvan, want indien Foch
tevens Chef van den Gen. Staf van het Fr. leger bleef, zou hij niet
zijn volkomen onafhankelijkheid van oordeel houden.
7 Nov. eindelijk werd de overeenkomst gesloten door de ver
tegenwoordigers der Fr., Br. en It. Regeeringen. Zoo was dan
eindelijk, na eindelooze onderhandelingen, ontstaan een Conseil
supérieur de guerre, zooals het nieuwe instituut genoemd zou
worden, waaraan toegevoegd een permanente Gen. Staf, waarin
Foch, Wilson en Cadorna resp. Fr., Eng. en It. zouden vertegen
woordigen.
Den 7den des avonds trad deze intergeall. Gen. Staf in functie.
8. Nov. werd de overeenkomst naar Petrograd en naar Was
hington geseind met de noodige inlichtingen.
In R. had nu juist de communistische revolutie plaats, waardoor
Rusland uit den bond viel. Van Pres. Wilson werd adhaesie ver
wacht.
Evenwel ondervond het verdrag in Engeland zeer veel tegen
stand en werd Lloyd George in het Parlement er hevig over aan
gevallen; na een hevigen strijd wist hij echter de overwinning te
behalen.
In Frankrijk viel Painlevé over quaestiën van binnenlandsche
politiek. Het nu optredende kabinet Clémenceau bracht in de te
Rapallo genomen beslissing een belangrijke wijziging. Niet Foch
zou Fr. in den intergeall. Oorlogsraad vertegenwoordigen, maar
Weygand. Foch bleef Chef van den Gen. Staf van het Fr. leger.
Eerst toen de D. in 1918 hun groote aanvallen deden en ook
van Br. kant werd aangedrongen op de benoeming van Foch als
voorzitter van de permanente Gen. Staf van den Raad, werd hij,
612
