Wij zouden het t best kunnen vergelijken met onze athletiek
en sport. Een hardlooper of kogelstooter zal het van nature een
heel eind brengen. Maar zoodra is hij onder geschoolde leiding
gekomen, waardoor hij zijn krachten nog beter en economischer
heeft leeren gebruiken, of de resultaten zullen oneindig veel beterzijn
Zoo ook het jonge paard. Nadat het paard gewend is geraakt
aan het gewicht van den ruiter en met zijn last ook geleerd heeft
door het terrein te gaan, leeren wij het paard te gaan in z. g. rij-
kunstig evenwicht (kortweg evenwichtshouding), waarbij dus het
gewicht is verdeeld over alle spieren, die gelijkmatig gespannen
zijn, zoodat het organisme niet ontijdig slijt (pt 2 V. R. en A. cav.
11). Een andere uitdrukking voor dit evenwicht is het horizontale
evenwicht d. i. het midden tusschen het gewicht op de voorhand
(renpaard) en op de achterhand (schoolpaard). Hoe leeren wij
dit evenwicht aan het paard? Door het paard aanvankelijk in de
manege en later ook buiten al die oefeningen, voorgeschreven in
onze R. en A. Cav. II, te doen uitvoeren. Dit zijn eigenlijk niets
anders dan eenvoudige gymnastische oefeningen, waardoor het
paard zoowel in het horizontale als in het vertikale vlak bewerkt
wordt, d. i. lenig gemaakt. Van een zetten op de achterhand, een
in elkaar schroeven, zelfs van een iets afdwingen van het paard
is geen sprake. Alles gaat ik zou haast zeggen spelenderwijs, reke
ning houdend met bouw, temperament, gezondheidstoestand van
het paard, onder direct toezicht van den remonte-instructeur.
En voor dit toezicht is aanvankelijk de manege noodio- Al deze
oefeningen worden de geheele africhting door steeds en voort
durend afgewisseld met oefeningen in het terrein en lan°"s de
wegen. En dit systeem is niet nieuw, maar reeds jaren oud&en is
het resultaat van de detacheeringen van de officieren in Amersfoort
en in Saumur.
Wat over den sprong vermeld wordt, onder africhting der jonge
lemonten, dit verschilt in niets met hetgeen bij ons wordt onder
wezen. Waar vandaan dus weer die tegenstellingen'? Alleen bii
het verder inspringen van de paarden, dus ook hoogere en bree-
dere hindernissen, wordt zoowel in Amersfoort als in Saumur, dus
ook bij ons, verschil gemaakt tusschen een verticalen hoogtesprong
en een breedtesprong. Voor het eerste geval moet het paard meer
verzameld zijn, voor het andere moet het tempo wat meer worden
uitgestrekt. Het resultaat moet zijn, dat een goed springpaard dit
tenslotte uit zichzelf doet.
Wij hadden zoo gehoopt, nu eindelijk eens wat meer en wat
stelligs te hooren over het afgaan van steile hellingen volgens de
Itahaansche methode.
Maar hetgeen wij hierover lazen kan ons niet bevredigen. In
de eerste plaats, hoe is die manier precies? Heeft men ook hierbij
den zit wat uit het zadel, steunt de ruiter dus meer in de beugels
of niet? 6
608
