reserves tijdig van het eene oorlogstooneel naar het andere te
vervoeren. Daartoe zouden dan, zoolang de eenheid van commando
nog niet bestond, besprekingen noodig zijn tusschen de opperbe
velhebbers der verschillende legers, nadat de onderscheidene
regeeringen het onderling eens waren geworden. Maar daarvoor
was het noodig, dat Frankrijk op die conferentiën werd vertegen
woordigd door een chef met groote reputatie. Want daardoor
toch zou diens autoriteit in de vergaderingen den doorslag kunnen
geven en zoo de eenheid der operatiën gewaarborgd worden. Zoo
zou aanvankelijk practisch de eenheid van leiding kunnen worden
ingevoerd, en bestond deze eenmaal, dan zou het later ook
gemakkelijker vallen de verbonden legers alle onder één opper
commando te vereenigen. Nu was Joffre de eenige generaal ge
weest, die den Duitschers een belangrijke nederlaag had kunnen
toebrengen en was hij de eenige die een internationale populari
teit genoot, terwijl geen der andere Fransehe generaals deze
bekendheid en dit gezag bezat. Deze z. g. eenheid van front was
voor Briand niets anders dan een stap op den weg naar de nood
zakelijke eenheid van commando.
Maar dan werd het ook noodig Joffre's naam nog tegenover
het buitenland te verhoogen, om hem zoo meer gezag op die con
ferentiën te verschaffen.
Briand besloot dan ook, om Joffre, die tot nu toe slechts op
perbevelhebber op het N. O. front in Frankrijk was, te verheffen
tot generalissimus van alle Fransehe legers.
Een quaestie van buitenlandsche politiek werkte mede tot dit
besluit.
Na de overwinning der Serviërs in Dec. 1914 op het Oostenrijk-
Hongaarsche leger onder Potiorek had Briand in den ministerraad
ter sprake gebracht het denkbeeld, om een leger naar Saloniki
te zenden, dat van daar naar Servië zou oprukken, ten einde
gezamenlijk met het Servische leger, dat door de schitterende
overwinning een hoog moreel bezat en waarvan men groote ver
wachtingen koesterde, Oostenrijk-Hongarije uit het Z. aan te
grijpen. Inderdaad stonden de kansen voor het slagen van dit
offensief goed, vooral door de zwakte van de Donau-monarchie,
terwijl Italië op het punt stond zich aan de zijde der Geallieerden
in uen krijg te werpen. Voorts zou dit offensief vermoedelijk kun
nen voorkomen, dat Bulgarye, dat niet ten volle kon worden
vertrouwd, zich aan de zijde der Centralen zou scharen, terwijl
wellicht ook Roemenië zou kunnen worden bewogen tot deel
neming aan den strijd tegen de Centralen. Evenwel werd zijn
plan niet aangenomen, hoewel doordat Venezilos aan het bewind
was in Griekenland, ook op medewerking kon worden gerekend
van dit land, althans geen tegenwerking hiervan behoefde te
worden verwacht. Voornamelijk werd het plan verworpen door
de tegenkanting van Engeland, dat in de vrijmaking der Darda-
290
